Μόλις που μπορώ να υπάρχω
Υπολογίζοντας αργά το αίμα
Στις συλλαβές μιας ζωής
Απέθαντα μόνος
Με τις λαίμαργες ιστορίες
μου
Να τυλίγονται σαν φίδια στο
λαιμό μου
Και να τον σφίγγουν
Άλλοτε άσπρος
Από τον φόβο μιας καλύτερης
αιωνιότητας
Άλλοτε μπλε
Από την διστακτικότητα των
καιρών
Οι εικόνες έρχονται
μπερδεμένες
Από τα κάδρα των τοίχων
Πότε γνώρισα τόσους
ανθρώπους;
Πότε πρόλαβα να ζήσω
Με χιλιάδες γυναίκες
Που ήσουν όλες
Ανυπόφορα εσύ;
Τι ρόμπα είναι αυτή πάνω
μου;
Μοιάζει με την ρόμπα που
φορούσε ο Πόε
Όταν έγραφε το Κοράκι
Η ίδια μακριά ρόμπα
Με τους ραγισμένους αγκώνες
Εγώ ήμουν που χτυπούσα το
τζάμι του
Εγώ με τα νύχια μου
Πριν από εξήντα τέσσερα χρόνια
Κρατούσα το χέρι του Μπέκετ
στον Ακατανόμαστο
Να μην τρέμει
Από ακατάσχετο φως
Και στην Πράγα
Όταν πέθαινε ο Κάφκα
Εγώ ήμουν
Που αποχαιρετούσα με κόπο
Μια πελώρια κατσαρίδα
Διασχίζοντας απλώς
Την πρώτη χιλιετία μου
Πώς να χωρέσουν έπειτα
Τόσες δημιουργημένες ζωές
Σε εύκαιρα σπέρματα
Που έμειναν απλώς σε
κρεβάτια
Ανήμπορα να μεταμορφωθούν
Παραμένοντας ανεπίτρεπτα
βάτραχοι
Παραμένοντας λαμπρές
ετυμηγορίες αβύσσου
Σε βάρος της αθωότητας
Παραμένοντας για αιώνες
χιαστί
Σαν σπαθιά ιπποτών
Χαλασμένα στην άκρη
Είναι κακό
Να νιώθεις προδομένος σήμερα
Ιδίως όταν
Ακάλεστες μουσικές
Καλούν το ανεκτέλεστο σώμα
σου
Για τρεις και πλέον αιώνες
Και γνωρίζεις καλά
Σαν από τέχνη
Ότι μόνο οι εραστές
Δεν μένουν τελικά ζωντανοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου