Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Νοεμβρίου είναι η Μαρίνα Προβατίδου. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ζει και εργάζεται ως καθηγήτρια καλλιτεχνικών στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας ζωγραφική (2003-2008) με δασκάλους τους Ζαχαρία Αρβανίτη, Πάνο Χαραλάμπους και Γιάννη Ψυχοπαίδη καθώς και φωτογραφία με τον Αλέξανδρο Βούγια και ιστορία της τέχνης με τη Σοφία Ντενίση, και χαρακτική (2009-2015) στο Β΄ εργαστήριο Χαρακτικής με δασκάλους τη Βίκυ Τσαλαματά και τον Άκη Πειρουνίδη. Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως «Ο Έρωτας στην εποχή των social media», στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, το «2^ο Φεστιβάλ Χαρακτικής», στην Στοά του Βιβλίου, η «Ελληνική Χαρακτική στις Θέρμες του Διοκλητιανού», στο Museo Nationale Romano της Ρώμης και της Φλωρεντίας, η Μπιενάλε του Βερολίνου με θέμα «Το πολιτικό γεγονός» (2012), η «The Affortable Art Fair New York» (2013), το «3th Graphics Biennial of Szeklerand», στη Βουδαπέστη (2015). Παρουσίασε τη δουλειά της σε τρείς ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, στις «Μεταμόρφωση», στο Χώρο Δράσης Βρυσάκι (2011)  και στην Art Vitrina Alba (2009) καθώς και στην «Ο Γάμος της γιαγιάς μου», στο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ Θεσσαλονίκης (2013).

Το έργο της Μαρίνας Προβατίδου πηγάζει από τα βιώματά της. Εκείνα που σφραγίστηκαν με την ιστορία της γιαγιάς της από τον Πόντο και τ’ άλλα που καθορίστηκαν από τις προσωπικές της μνήμες στο χωριό όπου γαλουχήθηκε, στα ταξίδια της σε διάφορα σημεία της γης αλλά και στο συγχρωτισμό της με τους νέους πρόσφυγες και μετανάστες κοντά στα σύνορα του Έβρου.

Χρησιμοποιεί διαφορετικά μέσα και υλικά πλάθοντας εικόνες ονειρικές κι εφιαλτικές. Χαράζει σε μήτρες 2 μέτρων αραχνοΰφαντoυς, χρωματιστούς  χιτώνες μέσα από τα οποία λικνίζονται στο ρυθμό των ινών τους αρχαϊκές φιγούρες. Συλλαμβάνει με το φωτογραφικό φακό το καλοσυνάτο χαμόγελο μιας ηλικιωμένης γυναίκας, το απέλπιδα ανοιγμένο στόμα ενός άνδρα, το φοβισμένο βλέμμα ενός παιδιού, για να τα μεταποιήσει μέσα από την αξιοποίηση των μαύρων και άσπρων τόνων σε μιαν εξπρεσιονιστική φόρμα που τυπώνει πάνω σε πλέξιγκλας. Προβάλλει σε βίντεο τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας να κραυγάζουν με μιαν απίστευτη  τραγικότητα την πρώτη μας και σημαίνουσα λέξη, μαμά. Χτίζει με τη μέθοδο της μεταξοτυπίας μινιμαλιστικά τείχη από γραβάτες, όπου το κατεξοχήν σύμβολο του καθωσπρεπισμού φέρει πάνω του τις γραμμένες θραυσματικά και σε διαφορετικές γλώσσες απέλπιδες ευχές των κατατρεγμένων της σύγχρονης εποχής. Δείχνει στο θεατή μέσα από το δημιουργικό πάντρεμα της τέχνης της χαρακτικής με τη σύγχρονη τεχνολογία τον  απεριόριστο πλούτο της μορφής αυτής της τέχνης. Πετυχαίνει έτσι να φέρει στο φως τα μύχια της ανθρώπινης ύπαρξης που δεν περιορίζεται από κανενός είδους  φράχτη. Μεταδίδει σε δύσκολους καιρούς με φωνή στεντόρεια ένα αίτημα ελευθερίας.   

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ