Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Ιουλίου είναι η Ελένη Κοκολάκη. Γεννήθηκε στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Φοίτησε στo ΤΕΙ Λάρισας, Σχέδιο και Τεχνολογία Ξύλου. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ Αθήνας ζωγραφική, με δασκάλους το Γιάννη Ψυχοπαίδη και τον Άγγελο Αντωνόπουλο. Τα πρώτα της μαθήματα ζωγραφικής τα έκανε δίπλα στον Τάσο Βλάχο. Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Χρώμα στην Πατρίδα των καιρών-Σημαίες-Πανό-Λάβαρα», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (2012), η «Art for Amnesty», στο CAMP(2013), η Studios 2014, στο Metamatic:taf (2014), η «Α-διέξοδος», Η τέχνη του δρόμου. Προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική, στις εκδόσεις Γαβριηλίδη (2015). Έχει συνεργαστεί με τη θεατρική ομάδα «nomades artcore» για το θεατρικό ντοκιμαντέρ «Από το Εγώ στο Εμένα κι από το Εμείς στο Μαζί», στο πρώην Δυτικό Αεροδρόμιο του Ελληνικού και στον παλιό σταθμό του ΚΤΕΛ Ιωαννίνων.

Η Ελένη Κοκολάκη δομεί το χώρο της ως ένα περιβάλλον χρησιμοποιώντας φυσικά υλικά, όπως το ξύλο, το νερό, το δέρμα, ο άργιλος. Δημιουργεί με τον τρόπο του γερμανού καλλιτέχνη Γιόζεφ Μπόις, που καθιέρωσε με τη δράση του στις δεκαετίες του ΄60 και ΄70 την ιδέα μιας «κοινωνικής γλυπτικής» και ενός «Gesamtkunstwerk - ενός συνολικού έργου τέχνης» ως μέσο συμμετοχής του καλλιτέχνη στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα. Προσέδωσε στα αντικείμενα που έφτιαξε, ή βρήκε, ένα χαρακτήρα συμβολικό, για να ενώσει τη φύση με το πνεύμα, με επίκεντρο όμως τον άνθρωπο.

Η Κοκολάκη, αντίθετα θα έλεγα, προσπαθεί με τα έργα της να ισορροπήσει ανάμεσα σε μια φύση που αντιστέκεται με τους δικούς της νόμους και σ’ ένα πνεύμα που τη γνωρίζει εκ βάθους και σέβεται απόλυτα τους κανόνες της. Έτσι ώστε να θέλει να αποτρέψει την καταστροφική επέμβαση του ανθρώπου. Στήνει κορμούς με τους ρόζους που γίνονται μέσα στα κλαδιά τους και οι μαραγκοί αλλά και οι πελάτες τους θεωρούν ότι μειώνουν το αισθητικό αποτέλεσμα και τους απορρίπτουν. Φτιάχνει δάπεδα από χώμα που διαρρηγνύονται με τον εμποτισμό τους, όπως μετά από ένα σεισμό ή μετά από μια περίοδο μακράς ξηρασίας. Διαπερνά με ένα στειλιάρι ένα κομμάτι υφάσματος που θυμίζει σανίδα ιστιοπλοΐας, διακόπτοντας τη συνέχεια των ιστών και προβάλλοντας τη βία της ανθρώπινης παρουσίας. Συνθέτει με το κύριο υλικό διαμόρφωσης των κρουστών, το δέρμα κατσίκας, και με χορδές κιθάρας, μια εγκατάσταση που μοιάζει ταυτόχρονα με μια τεράστια πεταλούδα και με κρεμασμένα ρούχα. Αφήνει κρεμασμένες σακούλες με νερό και ελαφρά τρυπημένες στον πάτο τους να μορφώσουν πάνω στα καλυμμένα με καθρέφτες πλαίσια διαφορετικούς, ονειρικούς σχηματισμούς. Προβάλλει την αντίφαση του εγκλωβισμού μας μέσα σε στερεότυπα με τη διεκδίκησή μας για νησίδες ελευθερίας.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ