Σάββας Ξηρός

Το ανώτατο στάδιο τού ανορθολογικού και σκοταδιστικού εθνικολαϊκισμού

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

Ας το δηλώσουμε εξ αρχής: ο εθνικολαϊκισμός αποτελεί ένα ιδεολόγημα και όχι μια εκδοχή, μια πολιτική έκφραση της λαϊκότητας. Μάλιστα, αποτελεί μια στρεβλή, εν τέλει ακυρωτική, ιδεοληπτική αφήγηση της λαϊκότητας. Επιπλέον, ο εθνικολαϊκισμός δεν είναι μια εκδοχή χειραφετητικού ριζοσπαστισμού. Αντίθετα, εμπεδώνει τις πιο συντηρητικές αντιλήψεις για το «κοινωνικό ζήτημα», γιατί μεταθέτει τις κοινωνικές αντιθέσεις, εντάσσει και υπάγει τους κοινωνικούς προσδιορισμούς σε μια υπερταξική, υπερβατική ιδεοληψία. Ο εθνικολαϊκισμός είναι βαθιά αντιθεσμικός, και γι’ αυτό αντιπολιτικός, γιατί προτάσσει μια φαντασιακή «ουσία» έναντι της κοινωνικής οργάνωσης, της πολιτικής πάλης, του κοινωνικού μετασχηματισμού. Τέλος, ο εθνικολαϊκισμός, παρ’ ότι ομνύει στο έθνος, αποτελεί μια ιδεοληπτική, στρεβλωτική αφήγηση αυτής της νεωτερικής κατασκευής/συνθήκης, καθώς και των νεωτερικών επαναστάσεων οι οποίες εγκαθίδρυσαν τα έθνη-κράτη, γιατί προσδίδει μια υποστασιακή «ύπαρξη» σε ένα ιστορικό φαινόμενο των νεώτερων χρόνων.

Είναι σωστές, και διαχρονικές, οι επισημάνσεις της αριστεράς, ότι δεν έχει καμιά σχέση με την τρομοκρατία. Όπως σωστή ήταν η δικαστική και όποια άλλη ανθρώπινη συνδρομή των υποδίκων, όπως επίσης σωστές είναι οι νομοθετικές πρωτοβουλίες, αλλά και οι κινηματικές παρεμβάσεις, που αφορούν τα δικαιώματα των κρατουμένων, αδιακρίτως και αυτών που έχουν καταδικαστεί για τρομοκρατικές πράξεις. Όμως, δεν πρόκειται για «πολιτικούς κρατούμενους». Έστω κι αν η παρέα της 17 Νοέμβρη αυτοχαρακτηρίζεται έτσι. Μια πολιτικά αφελής, πρωτόγονη, σέχτα στυγνών κουμπουροφόρων είναι.

Και επιπλέον, ακραιφνείς εθνικολαϊκιστές. Αν κάποιος ανατρέξει στον λόγο των προκηρύξεων, αλλά και των καταθέσεων και των συνεντεύξεων των μελών της 17 Νοέμβρη, θα δει την αντίληψη του κόσμου, της κοινωνίας, της πολιτικής, ιδιαίτερα την ανάλυση των «εθνικών θεμάτων», της ποιότητας και του χαρακτήρα των εγχώριων ελίτ, αλλά και την αντίληψη της ιστορίας: «Εμείς οι Έλληνες, ανέκαθεν…», δηλαδή, ως αέναο εθνικολαϊκό ασκέρι (ενδεικτικές οι απόψεις του Κουφοντίνα για το 1821, οι οποίες, μέσα στη βαθιά του άγνοια και την ιδεοληψία του, απηχούν την ιστορική ανάγνωση της επανάστασης από τη χούντα. (Οι ιστορικοί της περιόδου μπορούν να το αναλύσουν καλύτερα).

Επίσης, οι καθ’ ημάς τρομοκράτες είναι και χριστιανοί. Γιατί ο καθ’ ημάς εθνικολαϊκισμός, στην πιο «αυθεντική» και διαρκέστερη εκδοχή του, από τις μακρυγιαννικές απαρχές του μέχρι σήμερα, έχει πάντα ως βασική του συνιστώσα και πίστη, μια εξιδανικευμένη, «ανατολική» χριστιανοσύνη.

Ε, λοιπόν, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, που τόσο τον έχουν επικαλεστεί τα μέλη της 17 Νοέμβρη, χρησιμοποιούσε την επίνευση της Παναγίας κατά το δοκούν, π.χ. σύμφωνα με την ειλημμένη απόφασή του να δώσει ή να αποφύγει μία μάχη. Και επρόκειτο για έναν αναγκαστικό χειρισμό, για έναν τρόπο ένταξης σε μια χειραφετητική διαδικασία, των θρησκόληπτων ορεσίβιων που είχε για στράτευμα: αυτός ο χειρισμός προϋπέθετε τη συντελεσμένη νεωτερική χειραφέτηση του ίδιου του Κολοκοτρώνη. (Τα περιγράφει έξοχα ο Φωτάκος).

Είναι ενδεικτικό, ότι ο κ. Σάββας Ξηρός δεν απέρριψε το «βραχιολάκι» ως βιοπολιτική αναίρεση των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων, δηλαδή της θεμελιώδους συνθήκης της νεωτερικότητας, αλλά για λόγους «θρησκευτικών πεποιθήσεων», ήτοι του περιβόητου 666. Άνθρωπος του Διαφωτισμού λοιπόν ο Κολοκοτρώνης («δεν είναι ίδιον ορθού λόγου», είναι ένα από τα επιχειρήματά του σε μια επιστολή του προς τη Διοίκηση), ρέκτες και συνεχιστές του φεουδαρχικού ανορθολογισμού οι αυτοσχέδιοι επαναστάτες της 17 Νοέμβρη.

Αυτή είναι η βασικότερη διαφορά, ανάμεσα στην αριστερά και τον κ. Σάββα Ξηρό. Δεν είναι μόνο η χρήση βίας που μας χωρίζει από τον «παραστρατημένο σύντροφο». Μέσα στην ιστορία, η βία όντως υφίσταται ως ενδεχόμενος τρόπος επίλυσης ανυπέρβλητων πολιτικών αντιθέσεων. Καλώς ή κακώς. (Αν και στην ιστορία δεν νοείται το καλώς και το κακώς...)

Όμως, ακόμα κι εκεί, η βία υπάρχει ως θεσμισμένη ή θεσμιζόμενη βία, ως επιλογή πολιτικών και κοινωνικών υποκειμένων που αντιπαλεύουν για την κοινωνική προοπτική. Όχι ως σέχτες, αλλά ως κοινωνικοί θεσμοί. Κορυφαίο παράδειγμα η -τόσο λοιδορηθείσα στην αριστερά-  επιμονή τού Ζαχαριάδη να φτιάξει Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση και να μετατρέψει το «δεύτερο αντάρτικο» σε τακτικό Δημοκρατικό Στρατό: επιχειρούσε να μετατρέψει έναν μηχανισμό κι ένα «άτακτο» σύμφυρμα σε ευρύτερο κοινωνικό θεσμό. Θεσμική υπόσταση και οργάνωση επιχειρούσε να δώσει, σε μια διαπάλη που ήταν βίαιη και αιματηρή (καλώς ή κακώς…). Γνωστά τα ιστορικά αδιέξοδα της παραδοσιακής αντίληψης της αριστεράς, γι’ αυτό έχουμε και τη σύγχρονή μας απάντηση, με την εξαντλητική επιμονή του υποδιοικητού Μάρκος, να μην αφήσει ούτε την παραμικρότερη εκδοχή αυτονόμησης, ως μηχανισμού, της ένοπλης συνιστώσας των Ζαπατίστας απ’ το κοινωνικό σώμα, απ’ τη δημοκρατική θέλησή του.

Άλλωστε, και η αστική επανάσταση βιαίως επικράτησε. Αλλά είχε απελευθερωτικό πρόταγμα, μαζική συμμετοχή, και θέσμιζε τον λαό ως δημοκρατικό υποκείμενο. Ενώ το πρόταγμα του κ. Σάββα Ξηρού είναι απολύτως σκοταδιστικό, τοποθετεί τον λαό στη θέση της άμορφης και αμέτοχης μάζας, της εκστασιαζόμενης από την επιδεξιότητα των επ’ ονόματί της αυτόκλητων τιμωρών και σωτήρων. Αυτή είναι η «πολιτική τεχνική» του εθνικολαϊκισμού. Αυτή και η ιστορικά ανυπέρβλητη διαφορά τής αριστεράς με τον κ. Σάββα Ξηρό.

Ας την αναδείξουμε.

Χωρίς τίτλο, γραφίτης σε χαρτί, 54 x 76 εκ.