Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Μαρτίου είναι η Άννα Λέκκα. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Φοίτησε στο Τεχνολογικό Ίδρυμα Αθήνας, στο Τμήμα Γραφιστικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών (1996-2002). Σπούδασε στην ΑΣΚΤ Αθήνας (2003-2008) ζωγραφική με δάσκαλο τον Γιάννη Ψυχοπαίδη. Εργάστηκε στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση ως αναπληρώτρια εκπαιδευτικός και συνεργάστηκε ως art director και γραφίστρια με περιοδικά, εκδοτικούς οίκους και θέατρα. Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως η «Artfabriek», στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας (2008/2009) και η «I record my reality… eyes+i’s», στο Γκάζι (2008), η «5^ο Art 4 Move», στο The Hube Events, στην Αθήνα και η «Αφιέρωμα στον Νίκο Νικολαΐδη», στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας (2011), η «International Painting NYC», στην Jeffrey Leder Gallery της Νέας Υόρκης η «Exclusives», στην γκαλερί Αστρολάβος, και η «6^ο Art4More», στο PopUp23, στην Αθήνα (2012), η «Ο θεός να το κάμει sketch/ Ο Καβάφης και η Πόλη. Δεκαοχτώ εικαστικές προσεγγίσεις της ποιητικής πολεοδομίας στον Κωνσταντίνο Καβάφη», στο Poems and Crimes των εκδόσεων Γαβριηλίδης, η «Cheap Art 19» και η «Once upon a place», στο Γκρι Καφέ, στην Αθήνα(2013), η «δια-Exhibition Projekt/ 100 χρόνια Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο» και η «8^ο Αrt4More» (2014). Έχει παρουσιάσει το έργο της σε δύο ατομικές εκθέσεις στην γκαλερί Αστρολάβος, την «ζάχαρη, νερό και μήλα» (2009) και την «INNER OP» (2015).

Το χρώμα λειτουργεί ως βασικός καταλύτης στη δημιουργία της Άννας Λέκκα. Είναι το στοιχείο που ζωντανεύει τις λευκές εγκαταστάσεις της με τα αντικείμενα που μας περιστοιχίζουν, πολυθρόνες, βιβλία, οθόνες τηλεοράσεων και υπολογιστών, αλλά και τα αφηρημένα τοπία της, τα φτιαγμένα με νευρώδεις γραμμές, αποσπασματικές φράσεις και αφαιρετικές μορφές, διάφανες κηλίδες και επιφάνειες. Το χρώμα δίνει υπόσταση και ρυθμό στα εξωπραγματικά της πλάσματα, τις σχηματοποιημένες σταγόνες με τα κλειστά ή μισάνοιχτα μάτια που ζωγραφίζει με λάδι, λαδοπαστέλ, μολύβι, ακρυλικά και μας δείχνουν τις απαρχές της υδάτινης ζωής μας. Αντλεί την πνοή της από την καθημερινότητά της και την μεταπλάθει πλαστικά σε μια «μυστικιστική, εσωτερική κατασκευή της εικόνας του σύμπαντος» με αυθόρμητα χαραγμένα κι απαλλαγμένα από τους αυστηρούς κανόνες της προοπτικής σχέδια και σύμβολα διαχρονικά, όπως το μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας του «Γαλάζιου Καβαλάρη» και δάσκαλος στη Σχολή του Μπάουχαους μέχρι την άνοδο των ναζιστών στην εξουσία, Πάουλ Κλέε. Συνδέει όπως κι εκείνος το όνειρο με τη ζωγραφική πράξη, έτσι ώστε, μιλώντας με τα λόγια του επηρεασμένου από την ψυχαναλυτική θεωρία Κλέε, «καθώς το έργο υφαίνεται, εύκολα εμφυτεύεται σ’ αυτό ένας συνειρμός, έτοιμος να συνδυάσει τους δαίμονες της παραστατικής ερμηνείας». Παροτρύνει με τον ανορθόδοξο αυτόν, υποκειμενικό τρόπο αποτύπωσης του πραγματικού τούς θεατές των έργων της, να ερευνήσουν και να ανακαλύψουν ξανά τον κόσμο που τους περιβάλλει με το ανόθευτο και αθώο βλέμμα ενός μικρού παιδιού.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ