Ο Αντώνης Σαμαράς δικαιώθηκε! Κάτι έχει αλλάξει αληθινά στον τόπο, το μυρίζομαι ακόμα κι εγώ που είμαι αιωνίως συναχωμένος. Μόλις μιας εβδομάδας κυβέρνηση o ΣΥΡΙΖΑ, και παρά την απειρία ή και την αμηχανία μερικών μελών του, κατάφερε να ταρακουνήσει έναν ολόκληρο τόπο από τον πιο παθητικό λήθαργο και την πλέον διαλυτική μοιρολατρία. Η θεωρία του υποχρεωτικού μονόδρομου κατέρρευσε εν μια νυκτί και η Ελλάδα επιχειρεί πλέον να ξαναμπεί σε τροχιά ιστορίας. Η "παλαβή" Αριστερά και ο "ανεύθυνος" αρχηγός της, όπως σταθερά μας ήθελαν τα συστημικά μήντια, απέδειξαν ότι διαθέτουν πολύ περισσότερο κύρος από τους "έμπειρους" εκπροσώπους των δυο κομμάτων εξουσίας που επί δεκαετίες μονοπωλούσαν την εξουσία. Η διαπραγμάτευση που σε λίγο κορυφώνεται δεν είναι ούτε εύκολη ούτε αυτονόητα τα αποτελέσματά της, για να μην υπάρξει σύγκρουση πρέπει να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις, και εν πολλοίς επώδυνοι -και όχι μόνο για εμάς- συμψηφισμοί. Ένα όμως είναι σίγουρο: οι βασικές επιλογές της πολιτικής του Βερολίνου και των Βρυξελλών αναθεωρούνται, η δεξιά εμμονή των Μέρκελ- Σόιμπλε στη μονόπλευρη λιτότητα και το ψυχροπολεμικό, συγκρουσιακό μοντέλο βορρά-νότου τίθενται υπό κριτική αλλά και υπό αμφισβήτηση από το σύνολο των προοδευτικών δυνάμεων της Γηραιάς ηπείρου. Και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό, ασχέτως του τελικού αποτελέσματος. Η χώρα μας επιτέλους διαπραγματεύεται, καθιστώντας το ελληνικό πρόβλημα διεθνές ζήτημα. Πέντε χρόνια μνημονίου απέδειξαν πως ούτε η ανάπτυξη ήρθε ούτε η ανθρωπιστική κρίση απεφεύχθη. Αποδείχθηκε, τέλος, πως οι κεντρικές επιλογές του Βερολίνου είναι λανθασμένες όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την υπόλοιπη Ευρώπη, ενώ η πεισματική άρνηση της γερμανικής κυβέρνησης να το παραδεχτεί οφείλεται απλώς σε μιαν ξεπερασμένη αντίληψη περί γοήτρου. Τόσο απλά...
Γράφαμε παλιότερα πως ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει σωστή πολιτική αλλά λανθασμένες στρατηγικές. Μιας εβδομάδας διακυβέρνηση αποδεικνύει πως και οι στρατηγικές που εφαρμόζονται είναι οι ενδεδειγμένες. Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί είδαν σε πέντε μέρες όσους πολιτικούς ηγέτες δεν είδε το δίδυμο Σαμαρά- Βενιζέλου τα προηγούμενα δυόμιση χρόνια. Το πιο σπουδαίο είναι η ανάταση ενός ολόκληρου κόσμου και η ανακούφιση που εκφράζουν παντού, ψηφοφόροι και μη της κυβέρνησης. Κυρίως επειδή επιδιώκεται η επανάκτηση της χαμένης ισορροπίας και η απόσειση από τους ώμους μας μιας σκηνοθετημένης ενοχής που μας ξεπερνάει. Οι "τεμπέληδες" και οι "αμαρτωλοί" δεν έγιναν ξαφνικά "άγγελοι", έπαψαν όμως να είναι γονατισμένοι. Το ρίσκο της κυβέρνησης είναι τεράστιο, άλλο τόσο όμως είναι και αναγκαίο, ως παράδειγμα όχι μόνο για το εξωτερικό αλλά και για το εσωτερικό. Εφόσον ο κυρίαρχος επί χρόνια λαϊκισμός και ο αυτάδελφός του ατομικισμός είχαν μετατρέψει το κοινωνικό σύνολο σε αυτάρεσκες όσο και ψοφοδεείς μονάδες με την μικροαστική αντίληψη να θριαμβεύει και την έλλειψη αλληλεγγύης να κυριαρχεί. Τώρα αισθάνομαι πως κάτι αλλάζει, το χιόνι μοιάζει να μας αποκαθαίρει από χρόνιες αβελτηρίες και ιδεολογικά ατοπήματα, το μυρίζομαι και εγώ παρά τη συναχωμένη μου μύτη.
Υ.Γ. 1 Η Ελλάδα, αν και στραγγαλισμένη, επί πέντε χρόνια εφαρμόζει πιστά το μνημόνιο, γεγονός που επέτρεψε στην «χρηματοδότρια» μας Γερμανία να κερδίσει από το εγχώριο δράμα μας περισσότερο από ενάμιση δις ευρώ. Ας το έχουν αυτό υπόψη οι αμύντορες του κυρίου Σόιμπλε, του ανθρώπου με το γυάλινο βλέμμα που ενεργεί εκδικητικά και τιμωρητικά όχι ως πολιτικός αλλά ως επικεφαλής κάποιας σκοταδιστικής ιεράς εξέτασης. Και να σκεφτεί κανείς πως έχει διαδεχτεί στο τιμόνι της Ευρώπης πολιτικούς όπως ο Βίλλυ Μπράντ, ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Ούλοφ Πάλμε, ο Χέλμουτ Σμίτ, ο Φελίπε Γκονζάλες, κ.ά.
Υ.Γ. 2 Ο καινούργιος αέρας πρέπει να φέρει νέα πρόσωπα στις δημόσιες θέσεις, όχι από διάθεση ρεβανσισμού αλλά από λόγους αξιοκρατίας. Ας μην ξεχνάμε ότι υπήρξαν δεκάδες, εκατοντάδες οι αποκλεισμένοι από τα κέντρα αποφάσεων ή το προνομιακό βήμα των συστημικών ΜΜΕ ή της κρατικής τηλεόρασης, επειδή απλώς δεν ήταν γονατισμένοι και δεν αναπαρήγαγαν τον κυρίαρχο λόγο της εξουσίας. Η νέα ΕΡΤ ας μη γίνει φέουδο συνδικαλιστών, αλλά πολύτιμο εργαλείο παιδείας. Από την άλλη πλευρά, εκατοντάδες ήσαν οι οργανικοί διανοούμενοι που μονοπωλούσαν σταθερά θέσεις και αξιώματα, παρά τις κυβερνητικές αλλαγές, μόνο και μόνο επειδή συγκατένευαν με την διακοσμητική φλυαρία τους στην εκκωφαντική σιωπή των αμνών που κυριαρχούσε στο πολιτιστικό πεδίο. Γεροντοκρατία και αναξιοκρατία, "ημέτεροι", τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα που εναλλάσσονται από την μία θέση στην άλλη, ακριβώς για να μην αλλάξει τίποτα. Φτάνει πια.
Υ.Γ. 3 Αν απαλλάξουμε τα μουσεία μας από την γραφειοκρατική καθήλωση, θα απελευθερώσουμε ένα έμψυχο δυναμικό που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Χωρίς επιπλέον χρήματα, αλλά με περισσότερες ιδέες.
Ο Μάνος Στεφανίδης είναι αναπληρωτής καθηγητής ΕΚΠΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου