Η ζωγράφος του μήνα

Γεωργία Δαμοπούλου, Passiflora

Η ζωγράφος του Σεπτεμβρίου είναι η Γεωργία Δαμοπούλου. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα ως καλλιτεχνική διευθύντρια στο Εργαστήριο Τέχνης του Δήμου Κορυδαλλού. Φοίτησε στο τμήμα γαλλικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (1987-1991) και παράλληλα έκανε σπουδές σκηνογραφίας στη Σχολή Κινηματογράφου Λ. Σταυράκου (1988-1990).

Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας(1991-1996)ζωγραφική με δάσκαλο τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη και σκηνογραφία με δάσκαλο το Γιώργο Ζιάκα. Συνέχισε τις σπουδές της επί ένα χρόνο (1996-1997) στην Ecole Nationale des Beaux Arts de Bourges,στη Γαλλία και από το 2004 έως το 2006 στο Μεταπτυχιακό Τμήμα Εικαστικών Τεχνών στην ΑΣΚΤ της Αθήνας.  

Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως η «Έργα και Ημέρες», στην Salle de Bal, στην πόλη Bourges της Γαλλίας (1997), η «Δημιουργία εικόνας-Κατανάλωση συναισθημάτων/Κατανάλωση εικόνας-δημιουργία συναισθημάτων», στο Σπίτι της Κύπρου, στην Αθήνα(1998), η «Art Athina 7», Γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου (1999), η «MIART, Fiera d’Arte Moderna e Contamporanea», στο Μιλάνο (2000), η «Ο Πολιτισμός της Ειρήνης», δίκτυο FAM, στη Sekerbank Gallery, στην Άγκυρα (2002), η «Northwest Passages, Cultura 2000», στο Κουρσούμ Τζαμί των Τρικάλων και η «Communiquer Art, Cultura 2000», στη Φλωρεντία (2003), η «Μεταμορφώσεις του σώματος», στην Γκαλερί Καλφαγιάν (2004), η «Ήταν κάποτε η Πηνελόπη Δέλτα», στο Κολλέγιο Αθηνών(2006), η «Projekt People», στο Πεδίο Δράσης, Στρατόπεδο Κόδρα, η «Μεταμφιέσεις, Αρρενωπότητα, Θηλυκότητα κι άλλες τέτοιες βεβαιότητες», στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Μονή Λαζαριστών, και η «Biennale 1, Ετεροτοπίες, Public screen» στη Θεσσαλονίκη (2007), η «Babel», στο Musee lanchelvici, La Louviere, στις Βρυξέλλες (2009), η «Λέσχη αλλόκοτων επαγγελμάτων», στην Batagianni Gallery,στην Αθήνα (2012).

Έχει παρουσιάσει το έργο της σε επτά ατομικές εκθέσεις, στις «Περιπλανήσεις», στο Χώρο Τέχνης 24, στην Αθήνα (1995), «Υλικά Σώματος» και «Fabric», στην γκαλερί Ζήνα Αθανασιάδου (2000/2005), «Maltadona», στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Μονή Λαζαριστών και στο Κέντρο Σύγχρονης Αρχαιολογίας Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης, στον Πύργο Τριγωνίου (2002), «Does not exist»,στα LAB art projects, στην Αθήνα (2003), «Kamikaze & cherry blossoms» και «saracenia obscura/passiflora mirabilis», στην  Batagianni Gallery (2009/2013).

Το έργο της Δαμοπούλου καθρεφτίζει τις σπουδές της.  Είναι μια συνεχής ανίχνευση του ανθρώπινου ψυχισμού με διαφορετικές μορφές έκφρασης, όπως η λογοτεχνία, το θέατρο και η performance, η ζωγραφική και η γλυπτική, ο χορός και το βίντεο.          

Οι εικόνες που σχεδιάζει με κάθε λεπτομέρεια, ζωγραφίζει, και κατασκευάζει, υποδύεται και αναπαριστά συνθέτουν έναν κόσμο σωματικό, συναισθηματικά φορτισμένο, παλλόμενο και ζωντανό που δε διστάζει να δείξει τα τραύματά του, να αναμετρηθεί με τις προκλήσεις της απτής καθημερινότητάς του αλλά και της μνημειακής υλικότητας της ιστορίας, να αντιπαραβάλλει στις πλαστές, μυθοποιημένες «περσόνες» της διαφήμισης και του χολιγουντιανού κινηματογράφου τα αληθινά πρόσωπά του.

Ο χώρος καταγράφεται σύμφωνα με τους κανόνες της  ελλειπτικής δομής των κινέζων τοπιογράφων όπου   υπερρεαλιστικά και απρόσμενα ανταμώνει ο φυτικός με τον οργανικό κόσμο, σε μια σχέση αγάπης και μίσους, οι ανθρώπινες φιγούρες αποδίνονται στο θεατή μέσα από την αντιπαράθεση του φαντασιακού με το πραγματικό.

Τα αγκαθωτά κλαριά γίνονται στεφάνι, όριο, πλέγμα ασφυκτικό φιγούρων αποτυπωμένων ρεαλιστικά σε πόζες εξεζητημένες, περίτεχνες και περιπαθείς  που αναδεικνύουν όμως την απόγνωση, την εγκατάλειψη, τη διάθεση για φυγή από τα συμβατικά πλαίσια που άλλοι έχουν ορίσει και καθορίσει ανάμεσα στα τρυφερά άνθη που εμφανίζονται απρόσμενα.

Τα όνειρα και οι εφιάλτες, τα οράματα και τα συντρίμμια τους, τα παραμύθια και η απομυθοποίησή τους προβάλλονται ως ένας αέναος και ίσως και αναπόδραστος κύκλος της ζωής και της τέχνης.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ