Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Ιουλίου είναι ο Γιάννης Πετρής. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1990-1997) ζωγραφική με δάσκαλο το Χρόνη Μπότσογλου και σκηνογραφία με δάσκαλο το Γιώργο Ζιάκα. Το 1995 φοίτησε, στα πλαίσια του προγράμματος ERASMUS, στη Σχολή Καλών Τεχνών της Σεβίλλης.

Συνεργάστηκε ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος (1995-1999) σε πολλούς θεατρικούς οργανισμούς και θέατρα με σκηνοθέτες όπως οι Γιάννης Ρήγας, Γιάννης Κακλέας, Έρση Βασιλικιώτη, καθώς και οι Κώστας Χατζημιχαηλίδης και Μαντώ Αρβανίτη σε ταινίες μικρού μήκους για το φεστιβάλ της Δράμας (1998&2002). Επίσης συνεργάστηκε ως ζωγράφος με το Γιώργο Ζιάκα (στο «Φούρνο» 1994 και στο «Θεσσαλικό Θέατρο» 1995), με το Νίκο Μαστοράκη (στο «Θέατρο Μπ. Αρβανίτη 1996), με το Νίκο Περάκη σε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Από το 2003 εργάζεται ως καθηγητής καλλιτεχνικών στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως η «HEINEKEN ART» (1993/1994/1996), στην  Αθήνα και η «CHEAP ART»(2007-11 και 2013), στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στη Λεμεσό, η «ART M’ART» (2008), στη Βιέννη, η «ΜΙΛΑ ΜΗΝ ΦΟΒΑΣΑΙ», (2010), στην Αθήνα. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε τρεις ατομικές εκθέσεις, την «Coches en Movimento, στο Pabellon de Uruguae της Σεβίλλης (1995), την «TIMETE DEUM 2’», στο BARTESERA (2010) και την «THE CORE», στο SIX D.O.G.S (2012).

Ο Γιάννης Πετρής δουλεύει με ετερογενή υλικά και διαφορετικές τεχνικές ανάλογα με τις μορφοπλαστικές  αναζητήσεις μέσα από τις οποίες γεννιέται το ζητούμενο της έκφρασής του. Τα κολλάζ του είναι φτιαγμένα με τη μαθηματική ακρίβεια της προοπτικής του χώρου και με την τρομακτική ευρηματικότητα της γερμανίδας ντανταΐστριας Χάννα Χεχ της δεκαετίας του ’20. Έτσι πετυχαίνει να φέρει στο φως τη βίαια ενηλικίωση του αδύναμου βρέφους προσθέτοντας στον τρυφερό κορμό του μέλη ενηλίκων, ενώ απέναντί του ένα γυναικείο χέρι με ανοίκεια μυτερό δείχτη μοιάζει επιτακτικά να το καλεί.

Τα τρισδιάστατα αντικείμενά του προβάλλονται μέσα από την  υφή των χρωμάτων τους, όπως  στον Ρόθκο, από τα γραμμικά στοιχεία  που αποτυπώνονται πάνω στο παλλόμενο φόντο και μεταλλάσσονται σε γράμματα ή στοιχεία της φύσης, αλλά και με τα ευτελή υλικά όπως το  μακετόχαρτο που καλύπτεται με αυτοκόλλητες λωρίδες απομίμησης ξύλου. Οι ακουαρέλες του θα μπορούσαν να αποκαλεσθούν και σιαμαίες, δίχρωμες  συνθέσεις γυναικείων εικόνων, δανεισμένων ταυτόχρονα από έργα των παλαιών δασκάλων και εκπροσώπων της ποπ αρτ και της σύγχρονης διαφήμισης. Δείχνουν την εφήμερη οντότητα των προτύπων ομορφιάς που αναπλάθονται σε κάθε εποχή σύμφωνα με  τα στερεότυπα της έμφυλης οντότητας. Τα λάδια των «νεκρών φύσεών» του είναι πλασμένα με την ακινησία  των συμβόλων της κυρίαρχης τάξης, των πορσελάνινων κανατών, των κέρινων λαχανικών και των βαλσαμωμένων περδίκων- τρόπαιων  που διαρρηγνύει ως ειρωνική υπόμνηση κάθε φορά ένα αντικείμενο της εποχής μας, το κινητό αφής, το στρουμφάκι- λιονταράκι, το χαρτάκι post-it.

Ο Γιάννης Πετρής παίζει με τις ψευδαισθήσεις του βάθους και της βαρύτητας, του ακριβού και του φτηνού υλικού. Οδηγεί το θεατή του μέσα από τις παγίδες της ρομαντικής αναπόλησης της παράδοσης και του εδραιωμένου στερεότυπου στη ρήξη που προκαλεί η αμφισβήτησή τους και στην αποκάλυψη της γυμνής αλήθειας.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ