Ευθανασία και κρεματόρια

Δεν τα κατάφερνε ποτέ με τα υπηρεσιακά

έγγραφα. Είχε σπουδάσει, αλλά τέλος πάντων

αλλού ήταν εστιασμένος από παιδί.

Το τελευταίο αυτό χαρτί το είχαν επισυνάψει

με το ενημερωτικό σημείωμα της σύνταξης, αριθμό

πρωτοκόλλου κλπ κλπ,

με κενό διάστημα για υπογραφή. Τι είν’ τούτο πάλι;

Ο τίτλος του εγγράφου: Ευθανασία και κρεματόρια.

Το έδειξε σε παλιό συνάδελφο (γερμανομαθή),

αυτός το έριξε μια ματιά και του το επέστρεψε αμέσως.

«Was verborgen ist, interessiert uns nicht”

«Ό,τι είναι κρυφό, μυστικό, άγνωστό σε μας, δεν μας

ενδιαφέρει.» Αυτό.

«Τι δεν με ενδιαφέρει, εγώ δεν είμαι εβραίος, τι κρεματόρια;

Του ξέφευγε η ευθανασία, τον ανησυχούσε βέβαια ότι

θα έπρεπε να υπογράψει και να το επιστρέψει στην

υπηρεσία, όπου πρόεδρος ήταν ένας από παλιά −

στο κόμμα. Στην υποσημείωση,

στα χαμηλά με πολύ ψιλά γράμματα, έγραφε: οι αποδέκτες

να δηλώσουν ότι αποδέχονται και τη δωρεά των οργάνων τους.

«Ό,τι είναι κρυφό, δεν μας ενδιαφέρει». Α, ναι, έτσι, αυτό.

Ταπεινωτικά τον πολιορκούσαν, το ήξερε, το ’μαθε καλά,

τα μάτια δεν τον βοηθούσαν, τα πόδια πόναγαν, δεν ήταν και

 μεγάλος, όσο να πεις, ούτε εβδομήντα καλά καλά, σκέφτηκε

μήπως είχαν δίκιο, να φύγουν οι συνταξιούχοι, να ζήσουν λίγο

καλύτερα

οι νέοι, τα παιδιά του,

τα εγγόνια του, η γυναίκα του, αυτή η όμορφη γυναίκα του που

τον ανεχόταν, τον αγαπούσε, νευρίαζε μαζί του, τον αγαπούσε.

Διάβασε προσεκτικά το χαρτί. Τα πράγματα είχαν πάρει τροπή,

«αλλιώς το είχα φανταστεί,

 κι αλλιώς το πράγμα μου προκύπτει/το σχέδιο δε με καλύπτει…»

του σιγοψιθύρισε

η Μοσχολιού

και από δίπλα ο Πορτοκάλογλου: «αυτό είναι το ταξίίίδι».

Τσαλάκωσε το χαρτί, «όχι δεν το υπογράφω και τα όργανά μου

δεν τα δίνω, κι ας το πίστευα παλιά», είχε δει στην τηλεόραση

και μια ντόκτορ τσούλα να υποστηρίζει ότι πρέπει να γίνει

υποχρεωτικό, η γυναίκα του μαγείρευε

στην κουζίνα κι άκουγε Σούμπερτ από το ραδιοφωνάκι,

πάντα της ήταν κουλτουριάρα,

πόσο δεν κουράστηκαν,

πήγε πίσω της, την αγκάλιασε και βγήκε από το σπίτι.

Το Σάββατο, έξω από την αφρόντιστη πολυκατοικία, το αγγελτήριο

Θανάτου είχε γραμμένο τον πολυαγαπημένο μας σύζυγο, η σύζυγος,

τα τέκνα, οι εγγονοί, οι φίλοι, το σώμα του, τα όργανά του.

«Και, ό,τι είναι κρυφό,

δεν μας ενδιαφέρει;»

Ρούλα Αλαβέρα