"Kαι ου διακονήσαμεν σοι;"

Πάλι στα ιερά κείμενα, στα ευαγγελικά. Με τις παλιές απορίες να επανέρχονται. Και οι ερωτήσεις προς τον Ιησού να παραμένουν. Μέρες που είναι, η λέξη "διακονία" πιέζει εκ νέου. Ξαναγυρνά σε κείμενα που για χρόνια είχε εγκαταλείψει. Άλλωστε, οι μεγάλες αγάπες δεν θάβονται ποτέ.

Και δεν σε διακονήσαμε, δεν σε υπηρετήσαμε; Άραγε, ποια κρίση αυτοκριτικής καταβάλΛει τους "χριστιανούς" που κυβερνούν τη χώρα και θέτουν το ερώτημα: Δεν σε υπηρετήσαμε; Εσένα τον φτωχό, τον άνεργο, τον μετανάστη, τον εξόριστο, δεν σε υπηρετήσαμε;

Αλλά από τη στιγμή που θέτουν το ερώτημα, δείχνουν να έχουν καταλάβει το "λάθος" τους; Πάντα όμως συμπληρώνουν και μία λέξη: δεν σε διακονήσαμε «αρκετά». Κάτω από αυτό το πρίσμα, το ερώτημα δεν απευθύνεται στους εξόριστους, στους μετανάστες, στους ανέργους, στους φτωχούς. Αντίθετα, απευθύνεται στους φίλους τους. Στους διακορευτές της χώρας. Γι' αυτό είναι τόσο δυνατές οι κραυγές τους για την άθεη αριστερά.

Την αριστερά που διακονεί αυτούς που έχουν ανάγκη, την αριστερά που προσφέρει και προσφέρεται. Αν η συζήτηση πάει εκεί, δηλαδή στον Λόγο και στην Πράξη, τότε αυτές οι παράταιρες κραυγές θα είναι πιότερο παράταιρες, πιότερο αστείες αλλά και συνάμα επικίνδυνες. Γιατί το ζήτημα τελικά είναι ποιον επιλέγεις να διακονήσεις.

Για τον "εξόριστο" των γραφών αυτό είναι λυμένο, αλλά εκείνοι διαλέγουν τη διαστροφή των εννοιών. Γιατί δεν μπορούν να αναμετρηθούν με την ουσία τους.

Αλλά η αρχαία φράση επιμένει, χωρίς προσθήκες: «Και ου διακονήσαμεν σοι;». Ο όλος χρόνος συναντά όχι το μέρος του ανθρώπου αλλά τον όλο άνθρωπο, τον καιόμενο άνθρωπο. Αυτόν που ζητά επίμονα την απάντηση στο ερώτημα του τίτλου.

Τα μάτια αυτού του ανθρώπου έχουν αρχίσει να κουράζονται. Η αιθαλομίχλη τον εμποδίζει να δει πιο καθαρά μπροστά του. Κλείνει το βιβλίο με τα παλιά κείμενα και αφήνει τις λέξεις να κυλήσουν μέσα του.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ

La donna è mobile. (κινούμενο - κρεμαστό)
Ανοξείδωτος χάλυβας, σιδηρόβεργες. 2012