Χριστούγεννα της φωτιάς

Γιώργος Ρωμανός- Μιλώντας με το φεγγάρι, λάδι σε μουσαμά, 30 x 24 εκ.

Φτώχυναν οι λέξεις γιατί πληθαίνουν τα άδεια βλέμματα. Οι εκκλησίες έχουν εντός τους κόσμο ικέτη. Το ξεροβόρι θερίζει όσους πια έχουν κάνει σπίτι τους τον δρόμο. Κι είναι πολλοί τούτα τα Χριστούγεννα. Οι ιερείς υμνολογούν και ξεχνούν την φάτνη και ό,τι έγινε εκεί. Έχουν γίνει πια επαγγελματίες μιας σωτηρίας που όλο έρχεται κι όλο δεν αγγίζεται. Είναι το ίδιο με τους εξουσιαστές που τάζουν άλλη σωτηρία για να σβήσουν τους καιόμενους δρόμους.

Ο ασκητής μπαίνει στην Καπνικαρέα. Έχει πάρει μαζί του, για παρέα του, μετανάστες χωρίς χαρτιά, άστεγους και άνεργους. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν προλάβει να πλυθούν, μόνο σιάξαν λίγο τα ρούχα τους, αυτά τα φθαρμένα ρούχα που μυρίζουν δρόμο και παλιές αγαπημένες συνήθειες μιας κανονικότητας που δεν υπάρχει πια. Μέσα στην εκκλησία έχει ζέστη, όχι μόνο από το καλοριφέρ αλλά και από τα σώματα των ανθρώπων. Είναι αυτά τα ζεστά σώματα των ανθρώπων που έχουν κανονική ζωή, που βρίσκονται, που πλαγιάζουν δίπλα ο ένας στον άλλο, ενώ τα σώματα του δρόμου είναι κρύα, γιατί είναι μοναχικά σώματα.

Αυτά σκέφτεται ο ασκητής. Τα κρύα σώματα των ανθρώπων του δρόμου, που όλο και περισσότεροι αθροίζονται στις γειτονιές της πόλης. Οι εικόνες των αγίων, θαμπές, αποπνέουν μια γλυκιά νοσταλγία από ήχους και ζωή του παρελθόντος. Ένας "αλήτης" Χριστός, ικέτης ο ίδιος μιας ζωής έκθαμβης από την ωραιότητα, κατεβαίνει από την εικόνα του και αρχίζει να μιλά με τους άθλιους της πόλης.

Ο ασκητής βγάζει ένα τσιγάρο και το ανάβει μέσα στην εκκλησία. Είναι ένα παλιό μυρωδάτο γαλλικό τσιγάρο, που στο πακέτο του έχει μια τσιγγάνα. Οι ιερείς σαστίζουν. Η κανονικότητα της λειτουργίας των Χριστουγέννων έχει διαταραχθεί. Δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Είναι από τις στιγμές εκείνες που ο χρόνος σταματά. Σ' αυτόν τον παγωμένο χρόνο συμβαίνουν πράγματα αφανέρωτα.

 Ο ασκητής βλέπει στο πρόσωπο του Χριστού ένα δάκρυ. Απ' έξω ακούγεται φασαρία. Έρχονται τα ΜΑΤ. Θέλουν να μπουν στην εκκλησία να συλλάβουν τον Χριστό. Έχει τρωθεί η κανονικότητα και θεωρείται υπεύθυνος. Η σύναξη των απόκληρων μέσα στην εκκλησία θεωρήθηκε σύστασης εγκληματικής οργάνωσης και ο Χριστός είναι ο ηθικός αυτουργός όλων των προπαρασκευαστικών ενεργειών για τη σύσταση της συμμορίας. Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός προσεύχεται στη Μητρόπολη.

Ο ασκητής νιώθει κάποιον να τον αγκαλιάζει. Είναι η αγαπημένη του φίλη. Ξυπόλητη, φορά ένα φθαρμένο παλτό. Τα ΜΑΤ έχουν ακροβολιστεί μέσα στην εκκλησία και περιμένουν την εντολή για να προβούν σε συλλήψεις. Ο Χριστός παίρνει τα τίμια δώρα και αρχίζει να κοινωνεί τους απόκληρους. Δεν μιλά, απλώς κοιτά τον καθένα και την καθεμιά μ’ ένα ξεχασμένο βλέμμα που κάποτε σήμαινε πράγματα. Τα ΜΑΤ παίρνουν την εντολή και προχωρούν στη σύλληψη του Χριστού. Ο επικεφαλής τους έχει ενημερώσει την προϊσταμένη αρχή. Ένας ακόμη ταραχοποιός θα γνωρίσει την ισχύ του νόμου. Εκείνος χαμογελά, την ώρα που ο αστυνομικός του περνά τις χειροπέδες.

Κανείς δεν το κατάλαβε πώς έγινε ή πώς άρχισε. Οι απόκληροι φτιάχνουν μια ασπίδα με τα σώματά τους γύρω από τον Χριστό, γύρω από τους εαυτούς τους, γύρω από την μοναχικότητά τους, γύρω από τις ζωές τους. Ο ασκητής παίρνει αγκαλιά την αγαπημένη του φίλη. Καλά Χριστούγεννα αγαπημένε μου, του λέει εκείνη. Το χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπό της κι εκείνος νιώθει για πρώτη φορά μια ευλογία μυστική.

Οι χειροπέδες σπάζουν και ο Χριστός γυρνά στην εικόνα του. Όλα σιγά-σιγά επανέρχονται στον κανονικό ρυθμό αλλά τίποτε δεν είναι το ίδιο. Οι αστυνομικοί έχουν αφήσει τα κράνη και τα γκλομπς κάτω και κοιτούν γύρω τους σαν χαμένοι. Μόνο ο πρωθυπουργός, ρυθμισμένος σαν ελβετικό ρολόι, συνεχίζει στην Μητρόπολη να κάνει τον σταυρό του. Ίδιος και απαράλλαχτος με καρτούν.

Η αγαπημένη του φίλη παίρνει τον ασκητή απ’ το χέρι και βγαίνουν έξω στην παγωμένη Ερμού. Το βλέμμα τους χάνεται στον γιορτινό δρόμο. Καλά Χριστούγεννα, λέει εκείνος. Ευλογημένοι οι δρόμοι, λέει εκείνη.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ