[φρμκ]

Φάρμακο. Εξαμηνιαίο περιοδικό για τη διερεύνηση του ποιητικού φαινομένου, τεύχος 2

Dancers, 2010, 260 x 390 cm

ΜΙΑ ΑΥΤΟΣΥΣΤΑΣΗ των προθέσεων του τεύχους, από έναν εκ των συντελεστών του, νομίζω πως όντως θα μπορούσε να περιλάβει τα εξής:

–το ποίημα δεν είναι ένα απομονωμένο, αυτόνομο, εξευγενισμένο αισθητικό αντικείμενο

–ο άνθρωπος (ο ποιητής) δεν έχει μια μη αναγώγιμη, α-ιστορική, αδιαμεσολάβητη, μοναδική, εμμενή ταυτότητα-ως-πυρήνα

–η γλώσσα είναι ένα κατεξοχήν κοινωνικό μέσον

–οι γλωσσικές δομές είναι κοινωνικές δομές, όπου σημασίες και προθέσεις είναι ήδη εγκατεστημένες

–η θεσμοθετημένη βλακεία και η κατοχυρωμένη υποκρισία είναι τερατώδεις και πρέπει να αποτελούν στόχο επίθεσης

–οι διακρίσεις φυλής, φύλου και τάξης, δηλαδή ο ρατσισμός, ο σεξισμός και ο ταξισμός, είναι απεχθείς

–η πρόζα δεν είναι αναγκαστικά μη ποίηση

–θεωρία και πράξη δεν αποτελούν ζεύγος αντιθέτων

–δεν είναι σουρεαλισμός το να συγκρίνεις μήλα με πορτοκάλια

–η ευφυΐα είναι στοιχείο ρομαντισμού

–οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν από το κρύο

–και τα νιόβγαλτα ταλέντα θα σαπίσουν στο γιεσεριλίκι που ονομάζουν "γέφυρα με το παρελθόν".

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ σχόλιο, για το ανά χείρας τεύχος, θα μπορούσε όντως να ξεκινά έτσι:

–Η κρίση του μοντερνισμού συνιστά μια μεγάλη διάρκεια, κατά την οποία αρκετά έχουν συμβεί και φυσικά ακόμη περισσότερα μέλλει να λάβουν χώρα.

–Η περιοχή/εποχή μετά-το-μοντέρνο είναι υπαρκτή και ταυτόχρονη. Δεν ξορκίζεται, όσο κι αν απωθείται. Δεν εξαντλείται, ούτε καν σημαίνεται επαρκώς, ή και στοιχειωδώς, με όσα συνοψίστηκαν από την περιφορά της κυρίαρχης για κάποια χρόνια εκδοχής αυτού που ονομάστηκε μεταμοντερνισμός.

–Η στάση του καθενός, είτε θεωρητικά είτε καλλιτεχνικά, απέναντι σε αυτή την περιοχή, μέσα σε αυτή την εποχή, είναι το ζητούμενο του ιστορικού παρόντος.

–Η κριτική του μοντερνισμού είναι άνευ νοήματος, αν περαιώνεται με τα γνωστά εργαλεία του, γιατί αυτά δεν μπορούν να επικαιροποιηθούν χωρίς νέα προτάγματα (τα οποία όμως ενδεχομένως θα τα υπερβαίνουν/καταργούν).

–Ίσως ο πιο προωθημένος αντίλογος/κατάφαση στην κρίση του μοντερνισμού να είναι αυτός του ακαδημαϊκού λόγου που αρύεται επιχειρήματα εκ των πολιτισμικών σπουδών, και προσβλέπει σε μια κοινωνικά ριζοσπαστική απάντηση, εμπλουτίζοντας με οιονεί «ταξικό περιεχόμενο» τον ορίζοντα της Νέας Αριστεράς.

–Ενδιαφέροντα όλα τα σχετικά, αλλά η τέχνη ως επιτέλεση επιτελείται, σε «τελευταία ανάλυση», στο έργο τέχνης. Εγείροντας νέα προτάγματα και θεωρητικά ερωτήματα, διαυγάζοντας εκεί τη μορφή τους.

–ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ περιλαμβάνονται κείμενα, μεταφράσεις, εικαστικά έργα και συνεντεύξεις των: Δήμητρας Κωτούλα, Νικηφόρου Χατζηπροκοπίου, Σταμάτη Πολενάκη, Θοδωρή Χιώτη, Ιορδάνη Παπαδόπουλου, Γιάννη Ισιδώρου, Raúl Zurita, Amelia Rosselli, Μαρίας Φραγκούλη, Gokcenur C. Kατερίνας Ηλιοπούλου, Cristina Peri Rossi, Νικηφόρου Χατζηπροκοπίου, Lyn Hejinian, Νίκου Αρβανίτη, Αικατερίνης Γεγησιάν, Γιώργου Γυπαράκη, Γιώργου Παπαδάτου, Ειρήνης Μίγα, Δέσποινας Μεϊμάρογλου, Ορφέα Απέργη, Γιώργου  Χαντζή, Άντζελας Δημητρακάκη, Γιάννη  Στίγκα, Παναγιώτη Ιωαννίδη, Πατρίτσιας Κολαΐτη, Γιάννας Μπούκοβα, Σάκη Σερέφα, Φοίβης Γιαννίση. Στη σελίδα 11, συναντάμε τους στίχους του Σταμάτη Πολενάκη:

Δεν ξέρω ποια θα μπορούσε να είναι

η πραγματική εναρκτήρια φράση

αυτού του ποιήματος.  Μια καινούρια

άγνωστη γλώσσα μας απειλεί.

ΞΑΝΑΠΙΑΝΩ τις Μουζικούλες του Ηλία Λάγιου, και σε μια σελίδα τους διαβάζω:

Κι έτσι, σ’ άχαρο, τυφλό τόπο

η ερημία εποικίζεται, κλαγγάζει μες στα χέρια μου

αναστημένο το αίμα. Παραλλάζω

τα πικρά φερσίματα της γλώσσας μου,

να σ’ ανταμώσω, καρδούλα των πραγμάτων.

Κ.Β.