Στο κελί...

...είμαι τώρα αγαπημένη μου φίλη. Μετρώ καιρό την απουσία σου, αλλά κατά ένα τρόπο είναι πιο έντονη η παρουσία και σου και η μνήμη. Μέρες τώρα μετά από το φονικό των φαιών παρατηρώ την άθλια ιστορία τους, αλλά παράλληλα ανησυχώ για τους φαιούς που μας κυβερνούν. Κοντά στην βαρβαρότητα των πολιτικών τους αρχίζει να αχνοφαίνεται και ο κίνδυνος της εκτροπής, ή της μεγάλης προβοκάτσιας. Ποιος είναι ο λόγος θα μου πεις; Μα, ποτέ σε τούτη την χώρα να μην κυβερνήσουν οι ηττημένοι. Ποτέ να μην κυβερνήσουν οι απόγονοι των μακρονησιωτών, ή των τροφίμων του Άη Στράτη ή της Ικαρίας. Ποτέ να μην κυβερνήσουν αυτοί που πάλεψαν για την λευτεριά αυτής της χώρας.

Κουράστηκα να ακούω για μπάτσους που συλλαμβάνονται, ή για φαιούς που αφήνονται ελεύθεροι, ή για άλλους που οδηγούνται στην φυλακή. Μέρος της ίδιας βρωμερής ιστορίας είναι όλοι τους. Ενός άθλιου συστήματος που νομίζει ότι ηγεμονεύει ακόμη. Αλλά μετρούν μέρες, όσο και αν νομίζουν ότι είναι αήττητοι. Το αίμα που χύθηκε είτε του Έλληνα είναι του Ξένου, είναι δικό μας αίμα. Έχουμε μέρος σ' αυτό, είναι μια μεταλαβιά ιερή που δεν μπορούν οι φαιοί και οι φίλοι τους να καταλάβουν. Γι' αυτό θα χάσουν.

Τώρα σε τούτο το μικρό μοναστικό κελί, μου έρχονται θύμησες του τελευταίου καιρού. Ενός καιρού που γέννησε πολλά πράγματα, που ξύπνησε εικόνες και ανέστησε συνειδήσεις θαμμένες εδώ και χρόνια σε μια ύπνωση παράταιρη. Αγαπημένη μου φίλη, παρ' όλη τη θλίψη του θανάτου, παρ' όλη την θλίψη της απουσίας σου, νοιώθω πως πάλι ο έρωτας των πραγμάτων και της ζωής θα σπρώξει τα πράγματα.

Ευτυχώς δεν βλέπω τις καθεστωτικές ειδήσεις, ούτε διαβάζω τα γράμματα των αυλικών του Μαξίμου. Αλλά εκείνο που προσπαθώ να καταλάβω είναι οι ψυχές των ανθρώπων του μόχθου. Κι’ αυτές μιλούν για το τέλος της βασιλείας των φαιών και του πρωθυπουργού τους. Που γυρνά και μιλά στην οικουμένη για όσα πέτυχε. Ποιος; Που δεν άκουγε τίποτε για τους φαιούς εγκληματίες και συνεχίζει ακόμη την επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων. Γι' αυτό είναι πολλαπλά επικίνδυνος και για την χώρα και για την δημοκρατία, μαζί με τον αδελφοποιτό του πια τον αντιπρόεδρο.

Τώρα που αρχίζει να αχνοφαίνεται ο άγριος χειμώνας φαντάζομαι πως η θάλασσα, πιο ταραγμένη από ποτέ, θα συνοδεύσει τον ξεσηκωμό του λαού. Και ίσως τότε αγαπημένη μου φίλη να μπορέσω να γράψω λίγα λόγια για τα θάματα. Σε τούτο κελί νοιώθω ότι με συνοδεύει το βλέμμα σου. Άλλοτε γλυκό και άλλοτε θυμωμένο ή επικριτικό, σαν να θέλεις να μου δείξεις ότι δεν πρέπει να ενθουσιάζομαι για αυτά που θα ‘ρθουν. Αλλά δεν ενθουσιάζομαι.

Είναι μέρες τώρα που σκέφτομαι την επόμενη μέρα, αν ο λαός δώσει στην αριστερά την κυβέρνηση. Με πιάνει ένα δέος μπροστά στη βία της παλιάς τάξης πραγμάτων. Αυτών που νόμιζαν ότι η εξουσία είναι απόλυτα δική τους για πάντα και είναι ικανοί να κάνουν οτιδήποτε για να μην την χάσουν.

Είναι κάποιες φορές στην ιστορία όμως που ο ίδιος ο λαός προσπερνά τις προβοκάτσιες και δίνει το δικό του μέτρο και την δική του λύση στα πράγματα. Αυτό νοιώθω ότι θα γίνει και τώρα. Μπερδεύω τώρα που νύχτωσε την μορφή σου με την μορφή μιας παναγιάς∙ είναι που έχω λίγο φως, φως από ένα κερί που αχνοφέγγει. Φευγάτος, είπες, αλλά κατά βάθος ήξερες ότι δεν ήμουν ποτέ, όπως το ήξερα κι' εγώ για σένα. Θα βρεθούμε στον Άγιο Παντελεήμονα, εκεί που οι φαιοί νομίζουν ότι κανοναρχούν τα πράγματα, και θα προσευχηθούμε μαζί για τις ψυχές που δέχθηκαν τη βία των τσακαλιών της νύχτας. Εκεί θα βρεθούμε αγαπημένη μου φίλη, σ' ένα συλλείτουργο μυστικό, σε μια ευφρόσυνη γιορτή γι' αυτούς που έφυγαν άδικα από χέρι φασιστικό. Καληνύχτα αγαπημένη μου φίλη, καληνύχτα.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ