Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του μήνα είναι η Δέσποινα Φλέσσα. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Φοίτησε στα ΤΕΙ της Αθήνας (2004-2006), στη Σχολή Γραφικών Τεχνών και Καλλιτεχνικών Σπουδών, στο Τμήμα Τεχνολογίας Γραφικών Σπουδών. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2006-2012) ζωγραφική, με δάσκαλο τον Τάσο Χριστάκη, και φωτογραφία, με δάσκαλο το Μανόλη Μπαμπούση. Το 2010 παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής με το πρόγραμμα ERASMUS,στο Edinburgh College of Art-Painting Department του Εδιμβούργου.

Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως η «Smοrgasbord», στο Edinburgh College of Art, Sculpture Court, στο Εδιμβούργο, η «Διπολικότητα και Τέχνη» που συνδιοργάνωσε το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής και η ΑΣΚΤ της Αθήνας, στην Αθήνα, η «Med I Krv-exhibition 3, Art Klinika», στο Novi Sad της Σερβίας και η «Carte Blanche VII», στην Booze Cooperativa, στην Αθήνα(2010), η «Η Ανθρώπινη Πάλη μέσα στο Αστικό Τοπίο», στο Χοροστάσιο, η «6^η Μπιενάλε Φοιτητών Σχολών Καλών Τεχνών» και η «3^η Μπιενάλε της Αθήνας-We never Closed», στην Αθήνα (2011), η «Πλατφόρμα 20», στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, και η «Mise en scène», στο 35^ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, στη Δράμα (2012), η «Art project 35x35», στο Copelouzos Family Art Museum, στην Αθήνα, και η «Πηγές-Springs and Sources», στο Δημοτικό Σχολείο Σάριζας, στα Αποίκια της Άνδρου (2013).

Η Δέσποινα Φλέσσα κινείται ανάμεσα «στο μη ορατό και μη κατανοητό που αποκτά μορφή», όπως θα έλεγε ο Γκέρχαρντ Ρίχτερ, στήνοντας με τα έργα της γέφυρες ανάμεσα στον κονστρουκτιβισμό και σε έναν ποιητικό ρεαλισμό. Δομεί τον εικαστικό της χώρο με γεωμετρικά πλαίσια που χρησιμοποιεί σαν ένα παράθυρο, για ν’ ανοιχτεί στον κόσμο. Πλάθει με την τεχνική του κολλάζ πρόσωπα που τα χαρακτηριστικά τους αλλοιώνονται ή αντικαθίστανται και ταυτόχρονα αναδεικνύονται από τοπία ρευστά. Και μιλούν με τον τρόπο αυτό, έμμεσα, για τη δική τους ιδιοσυγκρασία. Φτιάχνει τοπία γκρίζα και ομιχλώδη που αποκαλύπτουν το βάθος και την κινητικότητά τους μέσα από την υφή και τη αφαιρετική, κινηματογραφική δυναμική της πινελιάς της. Προσπαθεί και νομίζω πως εντέλει το πετυχαίνει να κάνει, όπως υποστηρίζει ο μεγάλος δάσκαλος του μαγικού ρεαλισμού Έντβαρντ Χόπερ, «μια όσο το δυνατό πιο ακριβή περιγραφή των πιο ενδόμυχων εντυπώσεων της φύσης».

Συνθέτει έτσι, με βασικό μέσο τη ζωγραφική, και μέσα από την αντιπαράθεση φωτεινών και σκοτεινών λωρίδων, δυο πραγματικότητες του φανταστικού και του ρεαλιστικού που παρεισφρέουν η μία μέσα στην άλλη και ενίοτε ενώνονται, δημιουργώντας έναν κόσμο τόσο παράδοξο και τόσο αληθινό.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ