Μια ανάσα μέσα από το μαύρο

Άννα Φιλίνη- Έργο από την έκθεση Ποιό είναι τούτο το καράβι;,
στην Πινακοθήκη Γρηγοριάδη

Προσπαθώ μέσα από το μαύρο που μας κατακλύζει να αισθανθώ μια ανάσα ζωής, αγαπημένη μου φίλη. Χρόνια τώρα αισθάνομαι ένα βάρος. Ίδιο με τότε, με τα ναρκωτικά, τις αλλεπάλληλες σχέσεις με άντρες και γυναίκες, τον ρατσισμό όχι για αυτό που ήμουν αλλά για αυτό που φαινόταν ότι ήμουν και χρόνια αργότερα, ασκητής πια, μου έμελε να ζήσω σε μια πατρίδα που κυβερνιέται από την ακροδεξιά. Όμως τούτο το διάστημα κάθομαι και σκέφτομαι τι τελικά ήταν αυτό που με συγκίνησε όταν σε γνώρισα. Τώρα ξέρω: οι ρωγμές σου. Δίπλα στη θάλασσα αναπολώ, αλλά και σκέφτομαι, τον παιγνιώδη και υπόκωφο αισθησιασμό σου που είναι αλήθεια ότι τάραξε την ασκητική μου. Όμως αυτές είναι προσωπικές υποθέσεις. Τέτοιες που μπορεί να ταράζουν τα εντός μας, αλλά όπως λένε δεν αφορούν στη δημόσια σφαίρα.

Δεν είναι έτσι. Αν δεν υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα δεν αλλάζει ο κόσμος. Γι' αυτό γυρνώ πάλι στις ρωγμές σου και στον τρόπο που κατάφερες να ζήσεις μ’ αυτές, με τον τρόπο που προσπαθείς τελικά να τις αγαπήσεις. Για κάποιο διάστημα φαίνεται ότι θα απομακρυνθούμε. Όμως μάλλον δεν είναι έτσι. Τουναντίον, θα έλεγα πως οι μέρες που πέρασαν μας οδήγησαν σε πιο καθαρά βλέμματα. Ακούω μέσα από τα κύματα τις φωνές των ανθρώπων και τον δίκαιο θυμό τους για όλα αυτά που γίνονται. Και στο βάθος, κάπου πέρα στη θάλασσα, σαν να βλέπω εσένα γυμνή, να διαβάζεις ποιήματα. Και ξέρω πως η "αυθάδικη" ποίηση είναι το μέσο για να χαλαρώσεις τα δεσμά σου. Οι ωραίες νύχτες οδηγούν σε σκέψεις που συνήθως πολλοί άνθρωποι τις ονομάζουν αμαρτωλές. Αλλά γιατί οι σκέψεις όσον αφορά στον αισθησιασμό, τον ενδότερο αισθησιασμό, αυτόν που ανεπαίσθητα γίνεται φανερός, είναι αμαρτωλές; Τουναντίον, θα έλεγα αυτός ο ζωοποιός αισθησιασμός δεν βγαίνει ως μια επιταγή μιας ανέραστης μόδας. Είναι αυθεντικός. Αυτόν τον αισθησιασμό κουβαλάς, χρόνια τώρα, αγαπημένη μου φίλη. Γιατί αυτός δημιουργεί. Τώρα βέβαια εγώ ασκητής δεν πρέπει να μιλώ γι' αυτά τα πράγματα.

Αλλά αυτά τα πράγματα είναι που κινούν τον κόσμο. Γι' αυτά τα δώρα του Θεού βγήκα πάλι στον κόσμο. Μένω κατάπληκτος από όσα είπαμε το τελευταίο διάστημα. Γιατί τώρα τα συνειδητοποιώ στην ολότητα τους. Δίπλα στη θάλασσα διαβάζω το "Ασμα Ασμάτων", τους καιόμενους στίχους, και θαρρώ πως για τούτο το περίεργο θέρος δεν υπάρχει κάτι πιο ζωντανό να διαβάσω. Κάτι πιο ταραχώδες θα έλεγα, με τρόπο στ' αλήθεια υπαινικτικό. Όπως άλλωστε υπαινικτική είναι και η σχέση μας όλα αυτά τα χρόνια. Άλλωστε σου χρωστώ ευγνωμοσύνη, γιατί οι ρωγμές σου ήταν αυτές που κατά κάποιο ασυνήθιστο τρόπο γιάτρεψαν κάποιες από τις πληγές μου. Μα τώρα σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς είναι που υπάρχει ανάγκη μεγαλύτερη να μιλήσουμε για τον αισθησιασμό. Όχι σαν μια άμυνα απέναντι στα κακά του κόσμου, αλλά σαν μια απίθανη εξεγερσιασιακή διαδικασία. Γιατί αυτός μάλλον είναι ο τρόπος που αποθαρρύνει την έλευση του φαιού και την κυριαρχία του μαύρου.

Είδες; Πετώ από το ένα θέμα στο άλλο. Αλλά είναι το προσωπικό που γίνεται συλλογικό και κινά τα πράγματα. Όμως πάλι δεν μπορώ παρά να γυρίσω σ' αυτό το φόρεμα που αποκάλυπτε ανέμελα και όχι εσκεμμένα ένα μέρος του στήθους σου. Ομολογώ πως χωρίς σκοπό το βλέμμα μου έπεσε εκεί. Και θαρρώ πως τα πράγματα που γίνονται χωρίς σκοπό και ανέμελα είναι τα τιμαλφή της ζήσης μας. Θα ‘θελα και κάτι προσώρας τελευταίο να σου πω. Για το κρεμμύδι που ξεφλουδίζαμε, κι όταν έφτασε στη καρδιά του την έκοψες στη μέση κι έδωσες το κομμάτι που ήταν από την δική σου μεριά σε μένα και πήρες αυτό που ήταν από την δική μου μεριά για σένα. Ευχαριστώ, λοιπόν. Και είθε το θέρος που κείται εμπρός μας να μας διδάξει πιότερα πράγματα ενδιαφέροντα, τέτοια που να μπορούμε να πούμε με τρόπο νηφάλιο ότι τα ζήσαμε.

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ