Ένας πολυέλαιος
με δύο καρέκλες εποχής για πατερίτσες
σωριάζεται στο έδαφος. Ταξιδεύω……
Αναγραμματίζω τη λέξη
κρίση
Ρίκση με κάπα σίγμα
Ανορθόγραφα
όπως την έγραφα μικρός
Ανορθόδοξα
όπως οι ρήτρες στο παρόν μου
στήνουν μπλόκο στ’ όνειρο
Μένω ξέφτι στο
αιωρούμενο υφαντό
Καθόλου δεν με ξενίζει ο
σκελετός
Σε παλιές εφημερίδες
διαβάζω
πως άλλοι πέρασαν πιο
δύσκολα κι έζησαν
Τυλίγομαι ένα τόπι ύφασμα
φτηνό
σε χρώμα κίτρινο σατέν
για σημαία
Από τα στενά περνώ
Τα μπαγιάτικα ψωμιά δεν
με απωθούν
Τα εξαθλιωμένα βλέμματα
με κινητοποιούν
Μένω μόνο φωνή
Κι όταν πια δεν αντέχω
το Δαίδαλο ν’ ακολουθώ
ξαπλωμένος στο φουσκωτό
τραγουδώ:
Το μαύρο κρύβει μέσα του
όλα τα χρώματα
Το μισούν οι κολορίστες
Το φορούν οι τεθλιμμένοι
Κλασικό και ροκ αν θέλεις
πάρε κάρβουνο και γράψε
νύχτα
Βάκης Λοϊζίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου