Μια τόσο αισθητή παρουσία!

Συνηθίζεται οι συνάδελφοι να επαινούν συναδέλφους για το επιστημονικό έργο και την ακαδημαϊκή τους δράση, και θα μπορούσα να το κάνω, γιατί εκτιμούσα τη Μάρθα Πύλια και ως επιστήμονα και ως συνάδελφο. Συζητούσαμε μαζί για την Οθωμανική Αυτοκρατορία ή για τα μαθήματά μας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και για την εν γένει ακαδημαϊκή δράση μας. Χαίρομαι που άλλοι με πρόλαβαν και της αφιέρωσαν πολύ ωραία κείμενα. Ωστόσο, η παρουσία της ήταν δύσκολο να αφήσει την απουσία της να επικρατήσει και να γεννηθεί λόγος αποχαιρετιστήριος εκείνες τις μέρες. Ο λόγος για τον γράφοντα είναι ένας: η έλλειψη δεν αφορά μόνο ή τόσο στην επιστημονική, διδακτική ή συνδικαλιστική δράση της, αλλά σε κάτι απλούστερο και εν τέλει πιο ανθρώπινο και πιο ουσιαστικό. Απουσιάζει η φίλη, ο άνθρωπος με την εξαιρετική δύναμη, που πάλεψε για τη ζωή με τον ίδιο εχθρό δύο φορές και το συζητούσαμε στο σπίτι ή στο τηλέφωνο σαν να ήταν ένα απλό καθημερινό θέμα. Αφού είχε νικήσει την πρώτη φορά, κάποια στιγμή της είπαν κάποιες κυρίες πως έχει ρυτίδες στο πρόσωπο και πρέπει να προσέξει να μη φαίνεται πως γερνάει. Η Μάρθα τους απάντησε απλά: “Χαίρομαι που ζω για να δω τις ρυτίδες μου”. Ομοίως και λίγο πριν φύγει έλεγε: “Δεν θα πάθω και κατάθλιψη που μπορεί να μη νικήσω! Θα το παλέψω και ό,τι γίνει!”.

Η παρουσία σου δύσκολα θα μας εγκαταλείψει, Μαρθάκι!

Νίκος Μαυρέλος