Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Φεβρουαρίου είναι ο Γιάννης Δελαγραμμάτικας.

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο ΕΚΠΑ (2000-2005). Φοίτησε στο Ζ΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ της Αθήνας (2006-2012), με δάσκαλο τον Γιάννη Ψυχοπαίδη.

Έχει συμμετάσχει σε διάφορα workshop και δρώμενα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως η «one day residency», στα πλαίσια της στήριξης της λειτουργίας του θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ, σε συνεργασία με τον εικαστικό Γιάννη Σινιόρογλου, και το «Symptom projekt 2», ως μέλος της ομάδας TOTEM, στα Ταμπάκικα της Άμφισσας (2011). Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Ημερολόγια της φωτιάς», στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» (2008), η «Real Presence 2009», στο House of Legacy, στο Βελιγράδι, και η «In-mortal project space, Skouze 3, στην Αθήνα(2009), η «Surprise 2!», στην Τεχνόπολι του Δήμου Αθηναίων, η «Ψυχή», στην ΑΣΚΤ της Αθήνας, και η «Εξορίες», στο Σπίτι της Κύπρου, στην Αθήνα (2010), η «Return», στην Wintertuin van de Koninklijke Akademie voor Schone Kunsten, στην Αμβέρσα του Βελγίου, η «Στην πράξη», στο Δημοτικό Σχολείο Βύρωνα, η «Kodra fresh», στο Πεδίο Δράσης Κόδρα 2011, στη Θεσσαλονίκη, η «XV Μπιενάλε της Μεσογείου, Symbiosis?», στη Θεσσαλονίκη και τη Ρώμη, και η «Με ασβέστη και θάλασσα - εικόνες πάνω στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη», στο Σπίτι της Κύπρου, στην Αθήνα (2011), η «old masters, new partners», στην Πλάτωνος 36, στο Γαλάτσι (2012).

Ο Γιάννης Δελαγραμμάτικας δημιουργεί με εστία την ιδέα του συλλέκτη. Όχι του ευρέως γνωστού στις μέρες μας, που θεωρεί και αντιμετωπίζει την τέχνη ως τόπο επένδυσης των χρηματικών του αποθεμάτων. Αλλά του συλλέκτη που παρουσιάζει ο γερμανοεβραίος φιλόσοφος Βάλτερ Μπένγιαμιν, με πρότυπο τον Έντουαρντ Φουξ, τον οποίον και αποκαλεί, στο ομώνυμο δοκίμιό του, πρωτοπόρο της υλιστικής θεώρησης της τέχνης. Αυτόν που αντιτάχτηκε μέσα στον 19^ο αιώνα στην πρωτοκαθεδρία του αστικού ιδεαλισμού και προέβαλε μέσα από μαζικές μορφές της τέχνης, όπως η καρικατούρα, την «κοινωνική υπόσταση» του ανθρώπου.

Στήνει τις «τοιχογραφίες» του με διαφορετικά υλικά και τεχνικές, αντίγραφα και ψηφιακές εκτυπώσεις από αρχαία αγγεία και κλασσικά έργα, κολλάζ και χαράξεις, αλλά κυρίως με έργα και αντικείμενα που του χάριζαν επί σειρά ετών φίλοι και γνωστοί.

Δομεί μακέτες εκτροφείων από χαρτόνι, με τη σχεδιαστική ακρίβεια του αρχιτέκτονα και με γκρίζους τόνους. Τα οποία μας παραπέμπουν, με τη σειριακότητα και την ψυχρότητά τους, σε μακέτες στρατοπέδων συγκεντρώσεως η φυλακών.

Η συλλογή του είναι θεματική και το θέμα της είναι ο λαγός. Πρόκειται για το κατ’ εξοχήν σύμβολο της αφέλειας αλλά και του εύκολου θηράματος, το φετίχ της παιδικής αθωότητας. Στην αρχαιότητα αποτέλεσε, επιπλέον, όπως σημειώνει ο ίδιος ο καλλιτέχνης, «ένα δώρο που δίνει ο έφηβος στον παιδαγωγό “εραστή” ως δείγμα ευγνωμοσύνης για την επιτυχημένη εκπαίδευσή του, αφού επιστρέφει θριαμβευτικά από τη δύσκολη δοκιμασία κυνηγιού του ζώου, και αντίστοιχα ο παιδαγωγός αντιστρέφοντας την προσφορά στον έφηβο “ερωμένο”, ως απόπειρα πλάνης του.

Εκκινώντας από την ιδέα της ανταλλαγής ως εναρκτήρια ιδέα της συλλογής του, ο Δελλαγραμμάτικας οδηγεί το θεατή από την αρχαιότητα μέσω του Ένγκελς και του Μπένγιαμιν στα σύγχρονα περιβάλλοντα–δρώμενα της «κοινωνικής τέχνης» του Γιόζεφ Μπόις. Προβάλλει έτσι το έργο τέχνης αλλά και τη συλλεκτική δραστηριότητα που αναπτύσσεται γύρω από αυτό ως έναν τόπο ανοιχτό, συνδιαλλαγής με το παρελθόν και με το παρόν των ανθρώπων.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ