12/1/13

Η Ρούλα του δημόσιου χώρου

ΤΟΥ ΑΛΚΗ ΡΗΓΟΥ

Αντιγράφω από δικό της κείμενο, σε αντίστοιχα δύσκολη ώρα: «Όταν η παρουσία γίνεται έντονη φωνή και εικόνα ‘μνήμης’, μπορεί και να μην είναι ‘φωνή βοώντος εν τη ερήμω’... Όταν ο θάνατος έρχεται αναπάντεχα και τόσο κοντά σου, μπορεί να σε παραξενέψει η ίδια του η συμπόνια. Είναι σαν να δακρύζει και να ζητάει συγνώμη, σαν να σ’ αγγίζει στον ώμο και να σου λέει: ‘Σας πήρα τον άνθρωπο. Κρατήστε τη μνήμη και πορευτείτε σωστά. Τολμήστε να αγωνιστείτε και να νικήσετε’. Όταν υπηρετείς αξίες πανανθρώπινες και αιώνιες, γίνεσαι πανανθρώπινος και αιώνιος εσύ ο ίδιος...».
Όπως ακριβώς η Ρούλα, η απλή, η ακούραστη, η στρατευμένη στα ιδανικά τής ζωής, πιστή και αδογμάτιστη, ανοιχτόκαρδη και άδολη στις φιλίες, ευαίσθητη στα προβλήματα των άλλων, στις αρχές της Ισότητας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, ακάματη στην εργασία και τη διαρκή πνευματική και αισθητική καλλιέργεια.

 Η συμβολή της στη λογοτεχνία, την ποίηση, τις βιογραφίες, τους τόπους των ταξιδιών και της ζωής της, δημιουργεί ένα μεγάλο και αξιόλογο corpus, αλλά και η ενεργή συμμετοχή της στην ίδρυση και την πορεία της Εταιρείας Συγγραφέων, καθώς και ως αντιπρόεδρος στο Διοικητικό της Συμβούλιο, άφησε έργο φανερό και ακόμη σημαντικότερο, χωρίς τυμπανοκρουσίες, έργο αλληλεγγύης σε δύσκολες στιγμές συναδέλφων της, όπως στην περίπτωση του χαμού του ποιητή Ηλία Λάγιου. Αυτά όμως είναι μια άλλη ιστορία που αρμοδιότεροι αποτιμούν σ’ αυτό το μικρό αφιέρωμα μνήμης. Η δική μου παρέμβαση θα εστιαστεί σε μια αδρή περιγραφή βασικών στιγμών της Ρούλας ως κοινωνικο-πολιτικά δρών πρόσωπο.
Από τα χρόνια της Δικτατορίας στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, σε σύνδεση με τον Γραμματέα του Μπάμπη Δρακόπουλο, όντας Δικαστική Λειτουργός, αλλά και με ευρύτερες αντιδικτατορικές ζυμώσεις, μαζί με τον Σάκη Πεπονή, μα και στους δρόμους έξω από το Πολυτεχνείο εκείνη την «Παρασκευή του φονιά»! Και μετά, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δικαστής αυτή, να συμβουλεύει νομικά τη γυναίκα του από τότε «συνήθη ύποπτου για τρομοκρατία» και πάντα αθωονόμενου Γιάννη Σερίφη. Και ακόμη εντονότερα, λίγο αργότερα, που δεν δίστασε να παίξει την καριέρα της, με δημόσια ανοιχτή επιστολή εναντίον του τότε Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Μπλέτσα, όταν εκείνος συγκάλεσε Πειθαρχικό για τους δικαστές που δεν δέχτηκαν, με απόφασή τους, την αίτηση της Γερμανίας για έκδοση του «πολιτικού εγκληματία» Ρ. Πόλε. Γεγονός που έφερε τη δυσμενή μετάθεσή της στην Καρδίτσα και τελικά την οδήγησε, προασπιζόμενη το κύρος του Δικαστικού Λειτουργού, σε παραίτηση από το δικαστικό σώμα. Στη συνέχεια δικηγόρος, στην αρχή Θηβών, μετά Αθηνών, και επιτέλους φανερό μέλος της οργάνωσης του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, σε απ’ ευθείας σύνδεση με το Ε.Γ. του Κόμματος. Ως δικηγόρος, ανάμεσα στις άλλες υποθέσεις που χειρίστηκε ήταν και η υπεράσπιση της Ιζαμπέλας Μπερτράν, στη δίκη της για συμμετοχή σε «τρομοκρατική οργάνωση» μαζί με τον Κώστα Ζηρίνη. Παράλληλα μετείχε ενεργά στο Γυναικείο Κίνημα ως μέλος της Κίνησης Δημοκρατικών Γυναικών, με πρωτοποριακή συμβολή στη νομική στήριξη του αιτήματος για κατοχύρωση της Ισότητας ανάμεσα στα δύο φύλλα. Το βιβλίο της «Η θέση της Ελληνίδας στην Οικογένεια, στην Κοινωνία, στην Πολιτεία» το 1976, αποτελεί ίσως την πρώτη επιστημονικά τεκμηριωμένη συνηγορία στα χρόνια της Μεταπολίτευσης για τη γυναικεία χειραφέτηση. Ακολούθησε η εμπλοκή της, κυρίως συναισθηματικά, στο μεγάλο εκείνο όνειρο της Αλλαγής που εξήγγειλε ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να εκλεγεί δυό φορές βουλευτής Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ. Μέλος του πρώτου Υπουργικού Συμβουλίου του Κινήματος, ως υφυπουργός στο Υπουργείο Υγείας, όπου η συστηματική της εργασία για την επιστροφή των Πολιτικών Προσφύγων και των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων από τις ανατολικές χώρες υπήρξε καταλυτική. Ακολούθησε για λίγο η θέση της ως υφυπουργού Παιδείας, από όπου και παραιτήθηκε για τον άδικό αποκλεισμό από την Ολυμπιακή Ομάδα του ανιψιού της Νίκου, με παρασκηνιακές ενέργειες του... πανίσχυρου τότε Άκη Τσοχατζόπουλου. Και τελικά η διαγραφή της από το Κίνημα, μαζί με τους Αλέξανδρο Μαγκάκη και Αντώνη Τρίτση, όταν αρνήθηκαν να ψηφίσουν εναντίον της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο... Στην συνέχεια ήρθε η ένταξη της στον Ενιαίο Συνασπισμό και η ιδιαίτερη σχέση της με τον Χαρίλαο Φλωράκη, για να βρεθεί, μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ από αυτόν, ανένταχτη της Αριστεράς, απέχοντας συνειδητά από την κεντρική πολιτική σκηνή, στηρίζοντας μετά το 2004 το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.
 Τελευταία επιστημονική συμβολή της πέρσι τον Απρίλιο στο σεμινάριο του Τμήματος Επικοινωνίας Μαζικών Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου, «Συμβολικές Αναπαραστάσεις και Χώρος», οργανώνοντας την ενότητα «Λογοτεχνία και Χώρος», μαζί με τους Αλέξη Ζήρα, Κώστα Κατσουλάρη και Τζίνα Πολίτη.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα μνήμης για την ενεργό πολίτη Ρούλα Κακλαμανάκη, ξαναγυρίζω και αντιγράφω από εκείνο το κείμενό της με το οποίο άρχισα, που εκφράζει και τις δικές μου σκέψεις τούτη την ώρα: «Ο θάνατος των ανθρώπων που έζησαν όπως εκείνη, μοιράζοντας την ψυχή τους δίκαια, παράγει τον πόνο του τραύματος της ζωής που συνεχίζεται».

Δεν υπάρχουν σχόλια: