Η ζωγράφος του μήνα

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Πέννυ Μονογιού- Memorium 2

Η ζωγράφος του Οκτωβρίου είναι η Πένυ Μονογιού. Γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2007-2012) ζωγραφική, με δάσκαλο τον Γιάννη Ψυχοπαίδη. Παρακολούθησε ταυτόχρονα μαθήματα πολυμέσων, αγιογραφίας και σκηνογραφίας, με δασκάλους τους Μάνθο Σαντοριναίο, Παύλο Σάμιο και Λιλή Πεζανού αντίστοιχα.

Έδειξε το έργο της σε τρεις ατομικές παρουσιάσεις, στην«Πειραματισμός», στο Art Café 127 της  Λεμεσού (2007), την «Unique», στην γκαλερί Mosaic-Collective της Λεμεσού (2009), και την ατομική Έκθεση στα πλαίσια της ετήσιας έκθεσης «Το καλοκαίρι των Νέων Καλλιτεχνών», στη γκαλερί Καπλανών 5 (2011).

Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Inspirations», στην Αμερικανική Ακαδημία της Λεμεσού (2005), η «Εξορίες», στο Σπίτι της Κύπρου, στην Αθήνα (2010), η «Μικρά Έργα», στη γκαλερί Καπλανών, η «Με ασβέστη και θάλασσα», στο Σπίτι της Κύπρου, και η «Στάσεις και Σταθμοί», στο Τρένο στου Ρούφ (2011), η «Σημαίες και Λάβαρα» και η «Φιλανθρωπική Έκθεση για τους Άστεγους», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, καθώς και η «Μνήμες και Πραγματικότητα», στο Μουσείο Σύγχρονης τέχνης της Φλώρινας (2012).                   

Η τέχνη της Μονογιού εστιάζεται στον άνθρωπο. Η μορφή του αναδύεται διαρκώς, για να διαδηλώσει την ύπαρξή της. Ακόμα κι εκεί όπου η ατίθαση πινελιά συνδέεται με τον μαυρόασπρα καταγεγραμμένο παφλασμό του κύματος σε μια τοπιογραφία. Πειραματίζεται με νέες και παλαιές φωτογραφίες. Τις επεξεργάζεται με πολλαπλά τυπώματα, χρώματα και μολύβια. Απαθανατίζει τους απλούς ενήλικες και τα παιδιά τους σε μια στάση αμήχανη, με βλέμματα φοβισμένα, ως σφάγια μπροστά στα κρεμασμένα και σφαγιασμένα ζώα της αγοράς.

Γράφει ανάμεσα στις ερπύστριες των στρατιωτών τις πολύχρωμες παιδικές καρδούλες και τα ονόματα των παιδιών. Η ακρόπολη προβάλει ως φόντο πίσω από τις φιγούρες των επισκεπτών του μνημείου. Φτιάχνει γραμματόσημα με τις νεφελώδεις εικόνες προσώπων. Έτσι όπως η μνήμη τα έχει συγκρατήσει.

Παίζει με τις λέξεις και τα σημαινόμενά τους με τα κεφαλαία γράμματα των προκηρύξεων. Προβάλλοντάς τες μπροστά από τις εξοπλισμένες με μικρόφωνα τσάντες της σύγχρονης επικοινωνίας. Εκεί όπου «ξάφνου  η στιγμή ξαστόχησε, πήρε το θάρρος κατά μέτωπο, πέταξε θρύψαλα μέσα στο βάτο...».   

Δημιουργεί το κατ’ εξοχήν σύμβολο του έθνους, τη  σημαία, με λωρίδες από συσσωρευμένα λευκά και γαλάζια  στρατιωτάκια play mobil. Σχολιάζει, καυτηριάζει και φέρνει στο φως, με τον τρόπο του κριτικού ρεαλισμού και με τη χρήση εξπρεσιονιστικών ιδιωμάτων γραφής, το παρόν μέσα από το παρελθόν και τανάπαλιν.