Με αντίβαρο το μέτωπο του λαού

Δεν πρέπει απλώς να μας εκπλήσσει η δήλωση της συντηρητικής ευρωπαϊκής εξουσίας, από την πλευρά της Κριστίν Λαγκάρντ, ότι θλίβεται για τα παιδιά στο Νίγηρα περισσότερο, παρά για τα παιδιά στην Ελλάδα. Διότι, η μυθική Ελλάδα του Ζορμπά, του Αιγαίου και των Ολύμπιων θεών, στα μνημονικά μάτια των ξένων εξακολουθεί να σφύζει από αλληλεγγύη, παλμό, ζωή. Ακόμη κι αν τα τετριμμένα καλά κρατούν, ότι λόγου χάρη η Αθήνα υπήρξε το λίκνο της δημοκρατίας και Γάλλοι ήταν αυτοί που ανέδειξαν το παρελθόν μας και το παγκοσμιοποίησαν. Από τον Κοκτώ μέχρι τον Ανούιγ. Επομένως, τι ψάχνει με την καισαρική ενδυματολογική παρέμβαση, τώρα, η Λαγκάρντ; Ψύλλους στο (παρ)άλογο της εξουσίας. Το σύνθημα της οδού 3^ης Σεπτεμβρίου, «το κράτος παρακράτησε κι έκανε αυγά (χρυσά)» έχει γραφτεί με περισσότερο χιούμορ από αυτό που διαθέτει ένας ξένος φορέας εμπλοκής στην εξουσία άλλων χωρών· έχει γραφτεί με περισσότερη οργή από αυτή που μερικοί διατείνονται ότι εκφράστηκε στις εκλογές της 6^ης Μαΐου.

Παράλληλα, δεν συνιστά έκπληξη το πώς έχει ερμηνευτεί το αποτέλεσμα των εκλογών, λίγο πριν από τις νέες κάλπες, στις 17 Ιουνίου. Σαν κάποιοι να προσπαθούν να σώσουν το λαό από τον ίδιο του τον εαυτό. Η παρέμβαση της Λαγκάρντ θεωρήθηκε απλό ατόπημα, τη στιγμή που διεθνείς οργανισμοί αναπτύσσουν ένα παιχνίδι ρητορείας, εμπιστοσύνης και συνεργασίας, ευθύνης και δράσης. Και να κλειστούμε στη σπηλιά της υπακοής, δεν μπορούμε να πειστούμε ότι η Ελλάδα θα γλιτώσει από την εχθρολαγνεία της εξουσίας. Όλοι οι μηχανισμοί οικονομικών χρονομεριδίων, των κρατών της αγοράς, έγκεινται στο γεγονός ότι στηρίζουν την επιστημονικότητα του κέρδους, την αγοραία κυριαρχία. Ώστε, εκείνο το ημιστίχιο του Λονδρέζου ποιητή του 20^ού αιώνα, Τζων Μπέτζεμαν, ότι «το έθνος μας σημαίνει δημοκρατία και σωστούς υπονόμους», φωτογραφίζει το αδιέξοδο της εθνικής δημοκρατικής παράκρουσης, άξιο να παραλληλιστεί με το σκοτεινό, απεχθές και αποκρουστικό πρόσωπο της αστικής διαβίωσης. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πολιτική. Στα δεινά που μαστίζουν τη χώρα, του Tony Judt, ιστορικού της μεταπολεμικής Ευρώπης -κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, σε μετάφραση του Κώστα Κουρεμένου- ο αναγνώστης βλέπει ότι είμαστε απολήπτες μιας παγκόσμιας πολιτικής που ενισχύει την ψαλίδα της ανισότητας, τόσο όσο υποθάλπει τάσεις περιθωριοποίησης και απομόνωσης σε βάρος των λαών και υπέρ του κέρδους.

Εν τέλει, η δήλωση της Λαγκάρντ είναι παραπλανητική, διότι αντί οι λαοί της Ευρώπης να νομοθετήσουν μια συνθήκη αλληλεγγύης, χάνουν χρόνο πολύτιμο με διαιρετικές προθέσεις και ρατσιστικές διαθέσεις. Καθρέπτες είναι οι άνθρωποι, όχι οι μισάνθρωποι που χάνουν το μέτρο από τον απαξιωτικό λόγο της εξουσίας. Και καλά θα ήταν οι ΜΚΟ που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των παιδιών παγκοσμίως να τολμήσουν και να κάνουν αγωγή κάποτε σε όσους το παίζουν Καίσαρες, επειδή η αξία της ζωής και τα δικαιώματα του παιδιού είναι αδιαπραγμάτευτα, πέραν εθνικότητας και τυπολατρικού οίκτου. Μπορεί η «Αρμονία», καθηλωτικό έργο του 1893 του Ν. Γύζη, να απαντάται στην έκθεση του Ιδρύματος Λεβέντη, στην Εθνική Πινακοθήκη, ωστόσο η σημασία της αποτελεί ευρωπαϊκό ζητούμενο.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΤΣΑΔΗΜΑ