Η ζωγράφος του μήνα

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Θεώνη Φωτοπούλου- The risk of pollution

Η ζωγράφος του Μαΐου είναι η Θεώνη Δημοπούλου. Γεννήθηκε στη Λάρισα. Φοίτησε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βενετίας (2000-2001). Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. (2001-2007), ζωγραφική, με δάσκαλο τον Ιωάννη Φωκά, χαρακτική, με δάσκαλο το Γιώργο Γιανναδάκη, και Νέα Μέσα, με δάσκαλο το Θανάση Πάλλα. Επί ένα χρόνο (2010-2011) παρακολούθησε, ως ακροάτρια, μαθήματα χαρακτικής στο εργαστήριο της Βίκυς Τσαλαματά, στην ΑΣΚΤ της Αθήνας. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως το «2ο PixelDance Video Art Festival», στη Θεσσαλονίκη, και η «EXCRISIS ΙΙ», στην Ξάνθη (2006), η «Go existence», στη Zina Athanassiadou Gallery, και η Έκθεση Αποφοίτων Α.Π.Θ, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Θεσσαλονίκη (2007), η «Cheapart», στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, καθώς και η Πανελλήνια Έκθεση των μελών του Ε.Ε.Τ.Ε, «Η Ανθρώπινη Μορφή στην Τέχνη», στην Τεχνόπολι, στο Γκάζι (2009), η «Cheapart», στην Κύπρο (2011), η «back to Athens», στην πλατεία Κοτζιά και συγκεκριμένα στο ξενοδοχείο Πίνδαρος (Σοφοκλέους 24), στα πλαίσια των εκδηλώσεων που αποσκοπούν στη συγκέντρωση του αθηναϊκού καλλιτεχνικού δυναμικού στο κέντρο της πόλης (2012).

Το έργο της Θεώνης Δημοπούλου  αποτελείται από «τοπία» εσωτερικά και εσωστρεφή, έτσι όπως αυτά θα μπορούσαν να προβάλλουν στα όνειρά μας. Τα  ζωγραφίζει, τα χαράζει, τα σχεδιάζει με διαφορετικές τεχνικές και μια γραφή παιδική, σουρεαλιστική αλλά και περίτεχνη. Αλλά αντιμετωπίζει τα στοιχεία, από το ζωικό, φυτικό και ανόργανο κόσμο, που τα συνθέτουν, και τους επιτρέπει να συνυπάρχουν ισότιμα, με μιαν αφαιρετική γραμμικότητα που, μερικές φορές, αγγίζει τα όρια της διακοσμητικότητας και τα υπερβαίνει, τις περισσότερες φορές, με την τραγικότητα της έκφρασής τους.  

Οι ανθρώπινες, κυματιστές φιγούρες της αποτυπώνονται με τα ίδια σχήματα, τις ίδιες γραμμώσεις και τις ίδιες κηλίδες, όπως ο ουρανός, το έδαφος, τα χωράφια και τα βουνά που τις περιβάλλουν. Η εγκλωβισμένη όμως μέσα στα αδρά περιγράμματα έγκυος αναπαρίσταται μπροστά σ’ ένα τοπίο αχνό και φέρει τον ειρωνικό, αδιέξοδο τίτλο «Διαφυγή». Ενώ η καλυμμένη με την ενδυμασία ενός περιπλανώμενου θεατρικού θιάσου, άφυλη μορφή με το καπέλο-θημωνιά εκθέτει, απερίφραστα, μέσα από την επιτηδευμένη εμφάνισή της, τη μόνωσή  της.

Τα σχηματοποιημένα ζευγάρια δείχνουν με τις καμπύλες γραμμές της αρ νουβώ  τις αντιθέσεις τους. Τα δένδρα της θυμίζουν άλλοτε ανερχόμενα ερπετά, πλασμένα με λεπτές λωρίδες, άλλοτε πάλι καταρρίπτουν αυτήν την ελαφρότητα. Αναπαρίστανται με τα γυμνά, περιπλεγμένα και άγρια κλαριά του προδρόμου του εξπρεσιονισμού Βαν Γκογκ  και θυμίζουν χέρια που εκτείνονται στην απέλπιδα προσπάθειά τους να αδράξουν κάτι το άπιαστο.

Η Θεώνη Δημοπούλου δομεί τα εσωτερικά και εσωστρεφή «τοπία» της με οριζόντιες και κάθετες, άυλες φόρμες, που αποδραματοποιούν και δραματοποιούν ταυτόχρονα την ύπαρξη, ως είναι. Γίνονται ρυθμός της αγωνίας και κίνηση της οδύνης, σε μια προσπάθεια να ενώσουν τα οργανικά και τα ανόργανα στοιχεία σε ένα όλον. Να επανεντάξουν τον άνθρωπο μέσα στο χώρο που τον περιβάλλει, όχι ως κατακτητή αλλά ως οικείο μέλος τους. Να υπενθυμίσουν και να υπογραμμίσουν, όπως έλεγε ο αυστριακός εξπρεσιονιστής Όσκαρ Κοκόσκα, ότι «ο κόσμος δεν κινείται μόνο για εμάς».