Η κυκλοφορία στο κέντρο της Αθήνας έχει παρουσιαστεί ως το punctum dolens ή η αχίλλειος πτέρνα της αστικής διαβίωσης. Και όμως. Παρόλο που οι έρευνες μιλούν για το φόβο των πολιτών, το «οξυγόνο» υπάρχει. Δεν προέρχεται, φυσικά, από το αίσθημα του φόβου ή «την προϋπόθεση της αποδοχής της εξουσίας». Καθώς, αυτό εστί φόβος, για την ισχύ του οποίου ο Γιώργος Μανιάτης έχει γράψει ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο στις Κοινωνίες σε κρίση και αναζήτηση νοήματος, σε επιστημονική επιμέλεια του Κλήμη Ναυρίδη και του Νικόλα Χρηστάκη, των εκδόσεων Πεδίο (Αθήνα, 2011). Το οξυγόνο της πόλης επέρχεται. Είναι οι παραστάσεις της, όταν διαρκούν στην κυψέλη του μυαλού. Είναι η χαρμολύπη, ότι ως θεατές μέναμε «εκεί» για πάντα· στο χρόνο με αποσιωπητικά, όπου τα όρια της παραστασιακής ολότητας συγχέονται με τα όρια της λαϊκής αγάπης. Αυτό ήταν και είναι η Σωτηρία Μπέλλου· μια φωνή δώρο στη συνείδηση του ελληνικού λαού, ένα λαϊκό σύμβολο αγάπης για να χρονοτριβήσεις στα τραγούδια του Τσιτσάνη και του Σαββόπουλου. Στις αναμνήσεις Με αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς ...σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα, βάλε στα ρούχα σου φωτιά, βάλε στα όργανα φωτιά να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα κι η τρομερή μας η λαλιά...
Καταφέραμε και εξασφαλίσαμε μια θέση στο Κάππα. Σαν καλά παιδιά, είχαμε τα εισιτήρια του χεριού μας, από την Παρασκευή, για την παράσταση Σωτηρία Μπέλλου, σε σκηνοθεσία της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Και ήταν πολύ ελπιδοφόρο το αίσθημα, που βιώσαμε, βλέποντας την αίθουσα να προσωποποιείται πλήρως, Δευτέρα βράδυ. Διότι, το Κάππα δεν είναι μόνο ωραίο θέατρο· είναι ζεστά κοσμικό. Πράγματι, η ερμηνεία της Ντίνας Κώνστα, ως Σωτηρία Μπέλλου, δικαίωσε την εμπιστοσύνη των θεατών, ο χρόνος να χρησιμοποιηθεί και να περάσει για να γίνει ανάμνηση και προσδοκία. Δεν παραλείπεται, βέβαια, και το καυστικό σχόλιο της Μπέλλου για το κομμάτι Με αεροπλάνα και βαπόρια, ότι «ο Σαββόπουλος νόμισε πως έγραψε ζεϊμπέκικο και εγώ ότι τραγούδησα ροκ».
Όταν το συμβόλαιο με το θάνατο δεν είναι στα χαρτιά αλλά έχει δώσει «ρεύμα», ότι θα μας πάρει ολόκληρους. Και όμως, όπως ο ανθρωπολόγος Maurice Godelier έχει πει, στον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, -σε εκείνες τις ξεχασμένες εξαιρέσεις ή μικρές πολυτέλειες της ΕΡΤ- η ταυτότητα δεν διαμορφώνεται χωρίς τα ιερά αντικείμενα. Και ποια είναι αυτά; Είναι οι στίχοι που μένουν στη μνήμη, συντηρητικά, για να ακούγονται κάποιες φορές οι κτύποι τους, καταστροφικά: δηλαδή, αναμνηστικά. Μην κλαις και μη λυπάσαι που βραδιάζει…
ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΚΑΤΣΑΔΗΜΑ
 |
| Βασίλης Γεροδήμος- Χωρίς τίτλο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου