ΝΑ ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΑΡΑΓΕ ΑΠ’ΑΥΤΟΝ;
Να είναι άραγε ο θάνατος Ιθάκη;
Α.Χ.
Τελευταία φορά που συνάντησα τον Αργύρη Χιόνη ήταν στου Γαβριηλίδη, τον προηγούμενο μήνα, σε μια εκδήλωση του Κέντρου Διαπολιτισμικών Σπουδών. Μετά τις παρουσιάσεις και τη συζήτηση έγινε γλέντι και ο Αργύρης χόρεψε ένα ζεϊμπέκικο όπως εκείνος ήξερε: συνομιλώντας με τη ζωή, με το θάνατο με την ποίηση. Γιατί ήξερε να παίξει με τη ζωή και το θάνατο όπως μόνο ένας γενναιόδωρος και χορτασμένος μπορεί, και ο Αργύρης ήταν, γι αυτό όπως δεν του ήταν ξένη κι απόμακρη η ζωή δεν του ήταν ξένος κι απόμακρος κι ο θάνατος.
ΛΕΩ: «Καλλιεργώ τη γη και δρέπω τους καρπούς της», αλλ’ είναι, στην ουσία, αυτή που με καλλιεργεί, αυτή που θα με δρέψει.
Κάνοντας, πριν χρόνια, μια βόλτα μαζί στο κοιμητήρι στο Θροφαρί, χαζεύαμε μαγεμένοι την υπέροχη θέα στη θάλασσα, ο Αργύρης έβρισκε σ’ αυτό το ταπεινό κοιμητήρι τον ιδανικό τόπο, το αρκαδικό τοπίο, με τον τρόπο που ο εναρμονισμένος άνθρωπος με τη ζωή και τη φύση μπορεί να δεχτεί.
ΠΩΣ ΜΠΕΡΔΕΥΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ, αλήθεια, σαν γερνάει.
Γαβγίζει τη ζωή και την ουρά, χαρούμενα, στο θάνατο κουνάει.
Πως να μην κοινοτοπίσει κανείς όταν μιλάει για αγαπημένους ανθρώπους και σπουδαίους ποιητές που φεύγουν, που χάνονται μια μέρα. Πόσο λίγα είναι αυτά που μπορεί να εκφράσει. Παρηγοριέμαι κάπως που έχουμε τα ποιήματά του, εκείνον δηλαδή και κάτι ακόμη.
ΕΛΣΑ ΛΙΑΡΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου