ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Η ζωγράφος του Μαρτίου είναι η Εύα Μαραθάκη. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2003-2010) με δασκάλους τη Ρένα Παπασπύρου, τον Μάριο Σπηλιόπουλο και τον Πάνο Χαραλάμπους.
Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως η Έκθεση αφίσας, στα πλαίσια του συνεδρίου «Νίκος Εγγονόπουλος, Ζωγράφος και Ποιητής», στο Μουσείο Μπενάκη και η Έκθεση αφίσας με θέμα το AIDS, στο Γουδί (2007), η «Real Presence», στο House of Legancy, στο Βελιγράδι, η «Eyes is», στην Τεχνόπολι και η «RoomsTolet», στο Πεδίο Δράσης Κόδρα, στη Καλαμαριά Θεσσαλονίκης (2008), η 5η Μπιενάλε Φοιτητών Καλών Τεχνών, στο Σταθμό Μετρό, στο Σύνταγμα, η «URBAN-προσεγγίσεις», στο ανοιχτό εργαστήριο της Σκουζέ 3 (2009), η «Ψυχαί», στην ΑΣΚΤ της Αθήνας(2010), η «Εργαστήρια», στο TAF- the Art Foundation (2011). Έχει, συνεργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη, σκηνογράφου και ως σκηνογράφος σε διάφορες ταινίες και θεατρικά.
Η Εύα Μαραθάκη κινείται ανάμεσα στη διακοσμητικότητα της αρ νουβώ και την αφαιρετικότητα του σουρεαλισμού, ανάμεσα στην αυστηρότητα του περιγράμματος και την ελευθερία της συνειρμικής σύνθεσης. Δουλεύει τα ζωγραφικά της έργα σχεδόν αποκλειστικά με μολύβι.
Σκηνοθετεί, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, το ζωγραφικό της χώρο, στήνοντας προσόψεις κτηρίων από τον 19ο αλλά και τον 20ό αιώνα σαν ετοιμόρροπα σκηνικά, δημιουργώντας εσωτερικά πολυτελών επαύλεων που αναδίνουν την εκλεκτικιστική και ασφυκτική ατμόσφαιρα της βικτωριανής εποχής, με τη σύνδεση διαφόρων τεχνοτροπιών και την κλειστοφοβική -με λιγοστά ανοίγματα- δόμηση.
Φτιάχνει τις φιγούρες της επίπεδες, μαύρες ή άσπρες, σαν τυπώματα, ή συγκεκριμένους χαρακτήρες ενός θεάτρου σκιών, τοποθετημένους σε μια συγκεκριμένη στάση, που αναδεικνύουν την πραγματική τους υπόσταση σε έργα όπου προβάλλονται κερματισμένες ανάμεσα σε ψαλίδια. Και τις εντάσσει έτσι μέσα στο περιβάλλον των επιτηδευμένων ταπισερί, των φτιαγμένων από σχηματοποιημένους οργανισμούς του φυτικού κόσμου.
Μεταπλάθει σε εικόνες τη βία που κυοφορούσε η εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και της κυριαρχίας της άκρας ιδιοτελούς και υποκριτικής, ανερχόμενης, πατριαρχικής αστικής τάξης, που λίγο διαφέρει από τα στρώματα των νεόπλουτων της εποχής μας. Μέσα από την ομπρέλα που τείνει ο ντυμένος με κοστούμι άνδρας ενάντια στη μικροσκοπική, σε σχέση με αυτόν, γυναίκα που κάθεται στο τραπέζι ή ζητά τη βοήθειά του, καθώς βουλιάζει κάτω από μια καταπακτή. Μέσα από το κουτσουρεμένο δένδρο που αντιπαραβάλλεται στα περίτεχνα φτιαγμένα λουλούδια των ταπισερί. Μέσα, εν τέλει, από το ξυράφι που διακρίνουμε στη χωρίστρα της απεικονιζόμενης ως λεπτεπίλεπτης, υπάκουης και θρήσκας κορασίδος, της οποίας ο λαιμός κλείνεται από μια διάφανη δαντέλλα.
Ο θεατής έχει την αίσθηση ότι παρασύρεται σε τοπία που συντήκουν το χώρο και το χρόνο, διαστέλλουν και συστέλλουν τα μεγέθη, και αποτυπώνουν, όπως στην ονειρική «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», την κρυμμένη μαγεία αλλά και τη βαρβαρότητα που γεννά ο εγκλωβισμός του ανθρώπου στο τελετουργικό και στην κανονισμένη συμπεριφορά και καθημερινότητα. Και αναζητά τη αλήθεια μέσα από τις ρωγμές και τις ρήξεις του με το παρελθόν και το παρόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου