Η ζωγράφος του μήνα

ΤΗΣ ΛΗΔΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Η ζωγράφος του Ιανουαρίου είναι η Μανταλένα Αγγελέτου. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (1992-1997) με δάσκαλο τον Χρόνη Μπότσογλου. Έκανε το μεταπτυχιακό της (D.E.A) στη Facultad de Bellas Artes de Barcelona (2000-2002).

Σπούδασε την τέχνη της χαρακτικής στο Atelier Contrepoint (πρώην Atelier 17), στο Παρίσι (2005-2009).

Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπως η «St-art 11e  edition foire europeenne d’ art contemporain de Strasbourg», στη Γαλλία (2006), η «L’ arte e il torchio», στην 5^th Biennale International Small Engraving Exhibition, στην Κρεμόνα της Ιταλίας και η «Art Expo», στη Νέα Υόρκη (2007), η «13`eme Biennale Internationale de la Gravure», στο Musee National des Beaux-Arts de Taiwan, η «Oeuvres primees au Prix Lacouriere 2008», στην Bibliotheque nationale de France, στο Παρίσι, και η ΈΚΘΕΣΗ «Καλλιτεχνικοί Σφιγμοί», στο Ίδρυμα Αλέξανδρος Ωνάσης, στην Αθήνα (2008), η «1ere Triennale de Gravure en taille douce», στο Musee Raymond Lafage Lisle–sur Tarne της Γαλλίας, η «Salon International de l’ estampe», στο Grand Palais του Παρισιού, η «Panorama de la Gravure», στο Musee Daubigny, στην Auvers-sur- Oise της Γαλλίας(2009), η «8`eme Mondial de l’ Estampe de la Gravure Originale» στα πλαίσια της Triennale de Chamalieres,στη Γαλλία, η «Surprise II», στην Τεχνόπολι, στο Γκάζι και η «Εαρινή Συμφωνία», στην γκαλερί Τεχνοχώρος, στου Μακρυγιάννη (2010). Έχει παρουσιάσει το έργο της στις ατομικές εκθέσεις «Histoires Droles», στο 24bis, στο Παρίσι (2006), και «Από μακριά», στη γκαλερί Αστρολάβος (2010).

Ο κόσμος της Μανταλένας Αγγελέτου συντίθεται με φιγούρες λιτές και γραμμικές, ανθρώπων και αντικειμένων. Αναδίνουν τη δροσερή πνοή τής αφελούς τόλμης που διαθέτουν οι πρωτόγονοι και τα μικρά παιδιά, στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν και να κατακτήσουν το άγνωστο και απέραντο σύμπαν που τους περιβάλλει. Και εκπέμπουν ταυτόχρονα τον αρχέγονο τρόμο που τους καταλαμβάνει, όταν συναισθάνονται το μοναδιαίο τής ύπαρξής τους και τους κινδύνους που ελλοχεύουν, και προσπαθούν να τους ξορκίσουν δίνοντάς τους συγκεκριμένες μορφές που χαράζουν ή ζωγραφίζουν.

Πρόκειται για την ίδια δροσερή πνοή και τον ίδιο αρχέγονο τρόμο που γέννησαν κινήματα του μοντερνισμού στη χαραυγή του 19^ου αιώνα, όπως ο εξπρεσιονισμός του «Γαλάζιου Καβαλάρη», ο πριμιτιβισμός του Ντυμπυφέ και της ομάδας Κόμπρα από τη δεκαετία του ’40, η λυρική, χειρονομιακή αφαίρεση, την ίδια σχεδόν περίοδο, του Κλάους Χάρτουγκ.

Ο κόσμος της Μανταλένας Αγγελέτου είναι πλασμένος με μια γραφή περιπαικτική και παιγνιώδη, που  οριοθετείται μέσα στην αυστηρότητα των γραμμών του σχεδίου των μορφών της και τη ρυθμικότητα που τις συνέχει.

Μορφές, όλες ανεξαιρέτως απρόσωπες, όπως το φιγουρίνι χωρίς χέρια και πόδια, που κινείται μέσα σ’ ένα «καφκικό» πλέγμα από μικρές τρύπες, φτιαγμένες με τιρμπουσόν, ενώ απέναντί της προβάλλεται ένα ανοιχτό παράθυρο. Όπως το κορίτσι-«σκιάχτρο», το κορίτσι που φέρει στο λαιμό του έναν ήλιο εκρηκτικό, το κορίτσι που εμπλέκει το θεατή μέσα στην ίδια τη δημιουργία, λειτουργώντας ως καθρέφτης αναστοχασμού των συναισθημάτων που του προκαλεί και τον ενεργοποιούν.

«Το κορίτσι», γράφει η Αγγελέτου «είναι μέρος της ιστορίας αλλά ταυτόχρονα είναι η αφηγήτρια. Ο θεατής δεν μπορεί να δει το πρόσωπό της. Δεν του μένει παρά να αφεθεί στις ιστορίες της (…) Είναι ένας μηχανισμός μιας σχέσης άμεσης και πειραματικής. Με αυτόν τον τρόπο γεννιέται ένας χώρος φανταστικός, φτιαγμένος από το θεατή. Έτσι ο ίδιος ο θεατής ορίζει τη σχέση του με το έργο».