Η ζωγράφος του Σεπτεμβρίου είναι η Ελένη Πεχλιβάνη. Γεννήθηκε στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας. Μεγάλωσε και τελείωσε το σχολείο στην Κομοτηνή. Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Φοίτησε στο Τμήμα Καλλιτεχνικής Επεξεργασίας του Μαρμάρου στη Δράμα. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2004-2009), με δασκάλους τον Τάσο Χριστάκη και τον Γιάννη Ψυχοπαίδη. Ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα χαρακτικής δίπλα στους καθηγητές Ακη Πειρουνίδη και Βίκυ Τσαλαματά, καθώς και σκηνογραφίας και φωτογραφίας με τους Γιάννη Ζιάκα και Μανόλη Μπαμπούση αντίστοιχα. Από το 2008 βρίσκεται στο Τμήμα Γραφικών Τεχνών, Τυπογραφίας και Τέχνης του Βιβλίου με καθηγήτρια τη Λεώνη Βιδάλη.
Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως η Έκθεση Χαρακτικής ΑΣΚΤ, στην Αθήνα (2005), η έκθεση «Με θέμα το παιδί», στο Νοσοκομείο Παίδων και η «Οκτώ Γυναίκες», στη Χίο (2007), η «Τσιγγάνοι», στην Τεχνόπολι του Δήμου Αθηναίων(2008), η «100 Χρόνια Παναθηναϊκός στην Αθήνα» (2009), η «Σινεφίλ-Cinephile-14 καλλιτέχνες πάνε σινεμά», στο Ίδρυμα Κακογιάννη, και η «2010 International Fine Art Collection», στα πλαίσια του Παγκοσμίου Κυπέλου 2010, στη Νότια Αφρική (2010).
Θα κάνει την πρώτη της ατομική έκθεση στην γκαλερί 7 (Ζαλοκώστα 7 και Κριεζώτου) στην Αθήνα (14 Σεπτεμβρίου έως 2 Οκτωβρίου).
Η εικαστική δημιουργία της Ελένης Πεχλιβάνη καθρεφτίζει μια συνεχή ιχνηλάτηση της έκφρασης με τα μέσα τόσο της παγκόσμιας λαϊκής τέχνης όσο και των ποικίλων ρευμάτων του μοντέρνου. Τα πρόσωπά της, γραμμικές κατατομές, θυμίζουν φιγούρες του θεάτρου σκιών. Αποτυπώνονται όμως με μια γραφή που συμπυκνώνει τα γνωρίσματά τους σε απλοποιημένα, γεωμετρικά σχήματα. Και γίνονται έτσι αναπόσπαστο κομμάτι του χώρου, του διάστικτου-σαν κέντημα- με απειράριθμες κουκίδες, ή διακοσμημένου με επαναλαμβανόμενες πεταλούδες ή σπείρες, έμμεσες αναφορές στα «εσωτερικά» του Ανρί Ματίς.
Αναδίνουν μια δηκτικότητα που προδίδει την επιρροή του καυστικού γελοιογράφου της μεσοπολεμικής Γερμανίας, Ζώρζ Γκρος. Με την οποία φέρνουν στο φως τις κρυφές ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα τής εκάστοτε μορφής, μέσα από το σουφρωμένο, για παράδειγμα, σε ένα μικρό τρίγωνο στόμα, σ’ ένα περίτεχνο, ναζιάρικο γύρισμα της καμπύλης στο τέλος του φρυδιού, το υπεροπτικό, ελικοειδές μουστάκι.
Τα τοπία της είναι πλουμιστά «μαγικά χαλιά» της Ανατολής. Επίπεδες συνθέσεις με λικνιζόμενους, σαν ψηλόλιγνους μίσχους λουλουδιών, μιναρέδες, αρχαϊκές μάσκες και ελέφαντες, παραλληλόγραμμα και τετράγωνα τοποθετημένα το ένα πλάι στο άλλο, που ανατρέπουν τη γεωμετρική αυστηρότητα του «νεοπλαστικισμού» με τη ρευστότητα των στρογγυλοποιημένων και αυξομειούμενων σε μήκος και σε πλάτος περιγραμμάτων τους. Μέσα στα οποία προβάλλονται ίχνη ανθρώπων ή ζώων.
Η δομή τους μας παραπέμπει σε έργα της δεκαετίας του ’70, του θεμελιωτή της αποκαλούμενης «ακατέργαστης τέχνης», Ζαν Ντυμπυφέ. Όπως και ο τρόπος που δουλεύει τη ζωγραφική της επιφάνεια με διαφορετικά υλικά ακρυλικά και παστέλ, άμμο και κλωστές. Ζωγραφίζοντας, χαράζοντας και μεταπλάθοντάς την σε έναν κόσμο παλλόμενο και πολύχρωμο. Που διαπνέεται από την τρυφερότητα των χρωματικών του τόνων και τη ρυθμικότητα των μορφών του. Και οριοθετείται ταυτόχρονα με τις γωνιώδεις και επίπεδες φόρμες του.
Επιχειρώντας να απελευθερώσει το θεατή από τη συμβατική θεώρηση του πραγματικού και να τον ωθήσει στο δικό του ταξίδι αναζήτησης της αλήθειας.
ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου