Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Αυγούστου είναι ο Μιχάλης Κότσαρης. Γεννήθηκε στο Αιτωλικό, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε Φιλολογία και Ιστορία της Τέχνης στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Το 1998 δημιούργησε στο Αιτωλικό τον πρώτο εικαστικό χώρο, την Αίθουσα Τέχνης «έργω 1998». Έχει σκηνογραφήσει τέσσερεις θεατρικές παραστάσεις και έχει παρουσιάσει το έργο του σε τρεις ατομικές εκθέσεις, στο Πνευματικό Κέντρο Ευανθία Καρβέλη, στο Αιτωλικό (2001), στον Πολυχώρο SO FAT, στο Αιτωλικό (2005), στην αίθουσα Ναυπακτία, στη Ναύπακτο (2008).

Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως η «Λιμνοθάλασσα», στο Τρικούπειο Μεσολογγίου (2006), η έκθεση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων Μελίνα, η «7η Διεθνής Έκθεση Μικρών Χαρακτικών, Mini Print-Lessendra», στη Σόφια της Βουλγαρίας και η «2η Διεθνής Τριεννάλε Χαρακτικής-Ex Libris», στη Λευκάδα (2008), η «9η Διεθνής Μπιενάλε Aqui Print», στη Γένοβα της Ιταλίας, η «1st International Alexandria biennale for Miniature Graphics», στο Art Center Bibliotheca Alexandria της Αιγύπτου, η «1st International Athens Print Fest -Εντυπώσεις επί Χάρτου- Η πορεία της Ελληνικής Χαρακτικής από τον 19ο αι. έως σήμερα», στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, η «2nd International Prints for Peace»,στο Monterrey του Καναδά, η «Υοζο Hamaguchi-100th Anniversary, International print Competition and Exhibition», στο Τόκιο της Ιαπωνίας και η «Μετάβαση-Μικρά Χαρακτικά», στον Τεχνοχώρο της Αθήνας (2009), η «5th International Ex Libris»,στην Bibliotheca di Bodio Lomnago,του Varese της Ιταλίας και η«POSTCARDS TO THE G8», στην Chap Gallery του Ontario του Καναδά (2010).

Ο Μιχάλη Κότσαρης δημιουργεί, τόσο στη ζωγραφική όσο και στη χαρακτική του τέχνη, με αναπάντεχους συνδυασμούς ετερόκλητων και διαφορετικών στοιχείων, εικόνες που υπερβαίνουν το πραγματικό.

Οι Άγιοι Ψαράδες του και οι Άγγελοί του φέρουν στα πρόσωπά τους, απλοποιημένα, τα χαρακτηριστικά της βυζαντινής τέχνης. Που άλλοτε αποτυπώνονται αδρά, σύμφωνα με τους κανόνες της κλασσικής χαρακτικής κι άλλοτε σβήνουν μέσα στη ρευστότητα της εξπρεσιονιστικής πινελιάς του. Ενώ η θρησκευτικότητά τους γειώνεται με την προσθήκη κοσμικών συμβόλων, όπως το ψάθινο καπέλο που στην μια άκρη του καταλήγει σε ψάρι, της αρχαϊκής τρίαινας, αλλά και τον μετασχηματισμό των φωτοστεφάνων τους σε ένα περίτεχνο διάκοσμο, πλασμένο με σχηματοποιημένα ψάρια ή ελικοειδή στοιχεία.

Οι στυλιζαρισμένες, ιδεαλιστικές και ασυνήθιστα επιμηκυμένες φιγούρες, οι βγαλμένες από πίνακες ιμπρεσιονιστικούς με φανερές τις επιρροές του Ελ Γκρέκο, που εκφράζουν το θαύμα, γίνονται ένα με τις κυματοειδείς γραμμές των ερημικών τοπίων μέσα στα οποία κινούνται.

Με τον ίδιο τρόπο συνδέονται οι μορφές που προβάλλουν ως ένα σαρκαστικό σχόλιο στη σύγχρονη εξάρτηση της σκέψης μας από τα Μ.Μ.Ε, συνδεδεμένες με καλώδια. Εγκλωβισμένες μέσα στις οθόνες και τα σιδερένια κιγκλιδώματα των κεραιών τους. Πλαισιωμένες με τις αντιθετικές και αλληλοσυμπληρούμενες φόρμες του συνθετικού κυβισμού που πληρούνται, όπως στον Πάουλ Κλέε, με σύμβολα και γράμματα. Πλασμένες με την αφαιρετική τεχνική της μεταφυσικής ζωγραφικής του ντε Κίρικο. Που όμως, χάρις στην καμπυλότητα του περιγράμματός τους, δεν παραμορφώνονται σε άψυχα ανδρείκελα.

Ο Μιχάλης Κότσαρης επιχειρεί να ανατρέψει τη μηχανιστική έποψη του κόσμου με την αυθαιρεσία των ονειρικών του συνειρμών. Να προβάλει τη μοναξιά ως σύμβολο του σύγχρονου ανθρώπου. Να διαδηλώσει, όπως και ο ντε Κίρικο, ότι είναι «η σιωπή και η μη αισθησιακή ομορφιά της ύλης που μου φαίνεται μεταφυσική, όπως μεταφυσικά μου φαίνονται τα πράγματα που μέσα από τη διαφάνεια του χρώματος και την ακρίβεια των μέτρων τους είναι τα αντίθετα σ’ εκείνην τη σύγχυση και τη διάχυση».

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ