Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Ιουνίου είναι ο Γιάννης Μεσσήνης. Γεννήθηκε στη Μεσσηνία. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας ζωγραφική (1981-1986), με δασκάλους τον Δημήτρη Μυταρά και τον Ηλία Δεκουλάκο, και χαρακτική (1986-1992), με δάσκαλο τον Θανάση Εξαρχόπουλο. Το 1985 παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στο Royal College of Art του Λονδίνου, με δάσκαλο τον Peter de Francia. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη χαρακτική (1992-1995), με υπεύθυνο καθηγητή τον Θανάση Εξαρχόπουλο. Από το 1998 εργάζεται ως ειδικός επιστήμων στην ΑΣΚΤ της Αθήνας. Από το 2005 εκπονεί τη διδακτορική του διατριβή, στο τμήμα Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις, στην γκαλερί TITANIUM (1990/1994/2001), στην K’Gallery του Λονδίνου (1991), στην Art Athina και στην γκαλερί YIAYIANOS (2001), καθώς και στον Τεχνοχώρο Μήλο (2007).

Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Διαβαλκανική Μπιεννάλε Ζωγραφικής», στη Βουδαπέστη, και το «Καλοκαίρι ‘89», στην γκαλερί TITANIUM (1989), η «Αναφορά στον Μπουζιάνη», στις Δημοτικές Πινακοθήκες της Πάτρας και της Αθήνας (1990), οι «Εικαστικές Αποστολές» και το «Νυχτερινό Πέρασμα», στην γκαλερί TITANIUM (1991/1992), η «Dreaming of Classicism», στην Ars Nova του Παλέρμο και στο Monastero dei Benedittini της Κατωνίας, καθώς και η «Art Athina 1» (1993), η «Σύγχρονη Ελληνική Χαρακτική», στο κτήριο της UNESCO, στο Παρίσι, και στην Julius Jacoby Gallery της Σλοβακίας, «Χαρακτική», στο Σπίτι της Κύπρου (1994), η «Σύγχρονη Ελληνική Χαρακτική», στην Αίθουσα Τέχνης, Ξενοφώντος 7 (1995), η «4th Biennal of Graphic Art»,στο Βελιγράδι και το «XXVI International Congress Ex Libris Chrudium», στην Πράγα (1996), η «Ex Libris Συλλογή Βασίλη Ζευγώλη», στη Στοά του Βιβλίου((1999), η «Τριεννάλε Ελληνικής Χαρακτικής», στην Πινακοθήκη Πιερίδη (2000), η «Έλληνες Χαράκτες του 20ού αιώνα», στην Alpha Bank-Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης- Μέγαρο Εϋνάρδου, στη Θεσσαλονίκη (2003), η «Πωλείται», στον Τεχνοχώρο Μήλο (2008). 

Το έργο που ο Μεσσήνης πλάθει, γράφει, χαράζει και τυπώνει πάνω στο χαρτί ή σε χάλκινες και φωτοευαίσθητες πλάκες, φέρει τα ίχνη της ιστορίας της τέχνης. Αναγνωρίζουμε αναφορές στα σχέδια του ανθρωπίνου σώματος του αναγεννησιακού Λεονάρντο ντα Βίντσι, στις ονειρικές φιγούρες του Οντιλόν Ρεντόν, στις αδρές φυσιογνωμίες του Μαξ Μπέκμαν, αλλά και στα αφαιρετικά, παιδικά γυμνά της Πάουλα Μόντερσον–Μπέκερ και τα ανθρωποειδή του Φραντς Σβάρτσιγκερ. Τα τοπία του ορίζονται από τις περιπλεγμένες φόρμες και την έλλειψη προοπτικής του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Τα σειριακά επαναλαμβανόμενα αντικείμενα καθημερινής χρήσης ανακαλούν στη μνήμη τις ακολουθίες των μορφών του εκφραστή του Μπάουχάους, Κούρτ Κραντς. Η γύψινη κατασκευή του αλλά και τα παιδικά παπουτσάκια του μοιάζουν να βρίσκονται σε διάλογο με τα «readymade» του Μαρσέλ Ντισάν.

Δημιουργεί εικόνες τής ανθρώπινης μορφής που μας παραπέμπουν ευθέως σε «δουλεμένα» συγγράμματα της ιατρικής. Με τα κερματισμένα μέλη της να φορούν επιγονατίδες ή επιδέσμους, να περιβάλλονται από χαραγμένα σχήματα και αποσπασμένες φράσεις. Και εικόνες, που συνθέτει με πρόσωπα ενηλίκων ανδρών, σφραγισμένα με τις έντονες γραμμές της ζωής που έχουν βιώσει, και με τις εύπλαστες και τρυφερές, αδιαμόρφωτες ακόμα και άσαρκες φόρμες των σωμάτων μικρών αγοριών. Τα οποία προβάλλουν τη σχέση τους με τη φύση μέσα τα κλαριά που αναδύονται από αυτά και μέσα από τα ζώα τα αγκιστρωμένα πάνω τους, τα πλασμένα με τις ίδιες κηλίδες όπως, για παράδειγμα, τα μαλλιά τους ή ο σχηματοποιημένος, ορμητικός πίδακας των ούρων τους. 

Πρόκειται για πρόσωπα και σώματα που μιλούν μια διαφορετική γλώσσα. Που κινούνται ανάμεσα σε μια γραφή σχηματοποιημένη και ρεαλιστική, μιαν έντονη εκφραστικότητα του πραγματικού και μιαν αποστασιοποιημένη και ανοίκεια καταγραφή του φανταστικού.

Και θα μπορούσαν να ιδωθούν ως μια συνεχής μεταφορά και ερμηνεία της σχιζοειδούς υπόστασης της ανθρώπινης ύπαρξης.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ