Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Μαΐου είναι ο Γρηγόρης Κότσαρης. Γεννήθηκε στο Αιτωλικό, όπου ζει και εργάζεται σήμερα. Σπούδασε στη Σχολή Χατζίκου (1988-1990), Φωτογραφία Κινηματογράφου και Στατική Φωτογραφία. Από το 1995 ασχολείται με τις εικαστικές τέχνες. 

Έχει παρουσιάσει το έργο του στις ατομικές εκθέσεις «Αιτωλικό και Χαρακτική», στον Πολυχώρο “So Fat”, στο Αιτωλικό (2005), και «Αποσκευές», στον Τεχνοχώρο της ΕΕΧ στην Αθήνα(2008). Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως «Οι Κυκλάδες των Χαρακτών», στη γκαλερί William James στην Αθήνα, και η «Χαρακτική», στην Καΐριο Βιβλιοθήκη της Άνδρου (2006), οι «Χαρταετοί στον Αττικό Ουρανό», στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα», η «7η Διεθνής Έκθεση Mini Print», στη Σόφια της Βουλγαρίας, η «2η Διεθνής Τριεννάλε Ex Libris», στη Λευκάδα, και η «1η Τριεννάλε Μεσογειακών Χωρών», στη Ρόδο (2008), «Η Πορεία της Ελληνικής Χαρακτικής από τον 19ο αι. μέχρι σήμερα», στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, το «1st Athens Print Fest», στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» και η «8th International Lessedra Mini Print», στη Σόφια της Βουλγαρίας (2009), η «Έκπληξη», στην Τεχνόπολι και η έκθεση «Χαράσσοντας το ξύλο», στον Τεχνοχώρο στην Αθήνα (2010). 

Ο Γρηγόρης Κότσαρης αντλεί την κύρια δύναμη της πνοής του από τη γλυπτική τέχνη. Ανεξάρτητα από το αν πλάθει, χαράζει ή ζωγραφίζει τα έργα του. Οι μορφές που δημιουργεί μας ξεναγούν μέσα στην ιστορία της. Περνάμε από τις στιβαρές και λείες καμπύλες τού, αποκαλούμενου «Σεζάν της γλυπτικής», Αριστίντ Μαγιόλ ή τις επίπεδες φόρμες του Ανρί Ματίς, στα αποστεωμένα σώματα του Αλμπέρτο Τζακομέτι που, καθώς έλεγε ο ίδιος, «χάνουν το βάρος τους και λεπταίνουν».

Κινούμαστε, από τις βαθιές χαρακιές και τα έντονα βαθουλώματα των προσώπων της αρχαϊκής τέχνης και του γερμανικού εξπρεσιονισμού, στα αφαιρετικά γλυπτά του Πικάσο και του Χένρι Μουρ. Και οδηγούμαστε από εκεί στα ευανάγνωστες λαϊκές φιγούρες των Ελλήνων εικονογράφων των αφισών της δεκαετίας του ‘50 και του ‘60.

Τα τοπία που φτιάχνει με τα ποδήλατά του αποτυπώνονται γραμμικά ως σύνολα και αιωρούμενες ή κυλιόμενες ρόδες, πάνω από κεκλιμένες όψεις σπιτιών ή ανάμεσα σε αριθμούς και γράμματα. Και αναδίνουν μια ονειρική αίσθηση, ανάλογη με εκείνην των έργων του Χουάν Μιρό, σε ένα παιχνίδι των σημείων -γραμμάτων και αριθμών- των λεττριστών, με τα μετουσιωμένα σε οργανικά στοιχεία κατασκευάσματα του ανθρώπου. Όπου παρεμβάλλεται η ατίθαση υφή της πινελιάς του Βαν Γκόγκ. 

Ο Γρηγόρης Κότσαρης σμιλεύει τις συλλογικές μορφές του, τις απαλλαγμένες από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, πάνω στα ίχνη της παράδοσης του 19ου και του 20ού αιώνα. Καταδεικνύοντας, με μια γλώσσα ποιητική, ωμή και πυκνή, τη σύνθλιψη του σύγχρονου ανθρώπου μέσα στα στεγανά τείχη που ο ίδιος έχει χτίσει και στα οποία καθρεφτίζεται.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ