Ποιήματα που τώρα γράφονται
Άγρια η νύχτα ανέπνεε,
γλιστρούσε στα μούσκλια--
κανείς άλλος δεν την έβλεπε έτσι.
Μονάχα τα δέντρα τη ζούσαν
και την αναγνώριζαν.
Άπλωσε το δίχτυ να πιάσει τον θόρυβο
κι άκουσε το δάσος ν’ ακούει,
ακολούθησε το τσεκούρι που άστραψε.
Ήταν το δέντρο του κόσμου που έπεσε;
Το ρετσίνι που χίμισε;
Οι λέξεις που χάθηκαν από το στόμα;
Κι ήταν η νύχτα πανσέληνος.
Λιάνα Σακελλίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου