Βασίλης Βασιλακάκης

Βασίλης Βασιλακάκης, Άτιτλο, 2022, λάδι σε χαρτί, 80 x 365 εκ.

Η έκθεσή του με τίτλο «Ήσυχη ζωή»

Της Χριστίνας Πετρηνού*

Ο Βασιλακάκης εκθέτει μια σειρά νεκρών φύσεων, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από το 2019 ως το 2021. Πρόκειται για ένα σύνολο μικρών ως επί το πλείστων έργων, ενώ δεν λείπουν και μερικά μεγαλύτερα. Ο επισκέπτης της έκθεσης στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων περικυκλώνεται από μια ησυχία και μια ασκητική ατμόσφαιρα. Κάθε έργο έχει ταπεινό ύφος. Καλάμια, ξύλα, ένα φύλλο χαρτιού, μια φέτα ψωμί κλπ απεικονίζονται στις μοναχικές αυτές νεκρές φύσεις με άκρος παραστατικό τρόπο, χωρίς κανενός είδους αφαίρεση. Τα θέματα γίνονται αμέσως αντιληπτά μέσα από την απλότητά τους. Θαυμάζουμε τις δημιουργίες του. Ο ζωγράφος αναπαριστά κάθε ένα θέμα ξεχωριστά πάνω σε μαύρο φόντο. Και εδώ ξεκινά η παραπλάνηση. Κάθε ένα αντικείμενο είναι στην εντέλεια περιγραφικό, αλλά η ιστορία της θεματικής δεν σταματά εδώ. Μας συγκινεί ο Βασιλακάκης μέσα από την ταπεινή θεματογραφία του, όπου κάθε αντικείμενο μοιάζει να ζωντανεύει μέσα από την επιλογή του μονόχρωμου φόντου. Οι νεκρές φύσεις παρεκκλίνουν από αυτό που φαίνεται να περιγράφουν. Χωρίς κανενός είδους σκιά, τα θέματά του μοιάζουν να αιωρούνται και να εκπέμπουν μια ιερότητα, η οποία όμως αντλείται μέσα από την καθημερινότητα. Ένα μυστηριώδες και πνευματικό ύφος καλύπτει τα έργα, όπου ο αναστοχασμός βρίσκεται στο ορατό. Τα στοιχεία που επεξεργάζεται ο Βασιλάκακης αξίζουν για το μυστηριώδες τους ύφος και όχι για αυτό που αναπαρίσταται. Ομοιότητες που σχεδόν αποκλίνουν, αφήνοντας μιαν απορία.

Τα έργα έχουν κάτι το υπερφυσικό και ιερατικό, το οποίο υπερβαίνει την καθημερινότητα και την απλότητα των θεμάτων. Τα μοτίβα του είναι αναγνώσιμα και αναγνωρίσιμα. Οι μορφές του απέχουν πολύ από το να διηγούνται κάτι το απτό. Τα μαύρα φόντα δεν είναι ουδέτερα αλλά πλαισιώνουν το αντικείμενο με μια δυναμική χωρίς να περιγράφουν κάτι. Tα αντικείμενα με το μαύρο χρώμα έχουν μια συνειρμική σχέση. Ο Βασιλακάκης ζωγραφίζει με μια παράδοξη απλότητα την ευλαβικότητα. Το παράδοξο είναι αυτή η σχέση του μοτίβου με το αφηρημένο φόντο, γιατί κινητοποιεί την ορατότητα μέσα από κάτι που παραμένει αόρατο. Ταυτόχρονα, τόσο το αντικείμενο όσο και το φόντο δημιουργούν μια παρουσία και ένα μυστήριο με αποτέλεσμα να έχουμε να κάνουμε με μια επιφάνεια σαγηνευτική μέσα στην μεταφυσικότητά της.

Οι φιγούρες του δημιουργού κρύβουν επιμελώς τον στοχασμό και τη μεταμόρφωσή τους. Ο θεατής χρειάζεται να ξεφύγει από την αναπαράσταση των μορφών και να βρει το νόημα μέσα από την ελπιδοφόρα πνευματικότητα. Οι εικόνες του καλλιτέχνη ακτινοβολούν μια ευαίσθητη όψη. Η ευχαρίστηση και η χαρά του να δημιουργείς μια ανείπωτη ιστορία καθρεφτίζεται στα θαυμαστά και ιερά έργα του Βασιλακάκη. Η έκθεση πετυχαίνει μέσα από τα έργα να μας τοποθετήσει σε μια «ήσυχη ζωή», η οποία βρίσκει το έδαφός της στην ιερότητα ασχέτως από την αναπαράσταση. Ας προσεγγίσουμε αυτές τις νεκρές φύσεις μέσα από τη δυσπρόσιτά τους. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αισθητική οριακή και κατά προσέγγιση, όπου η πραγματική εικόνα μοιάζει να αιωρείται, όπου από τη μια έχουμε την απόλυτη ομοιότητα και από την άλλη το ανέφικτο.

*Η Χριστίνα Πετρηνού είναι ιστορικός τέχνης και επιμελήτρια εκθέσεων