Ο ερημίτης είναι κλεισμένος στο κονάκι του. Από εκεί βλέπει
τα πανικόβλητα λευκά κολάρα να ετοιμάζουν τις δέλτους με τις προγραφές. Ο φόβος
τους δεν είναι –ακόμη– για την οργή των πληβείων. Αυτοί έχουν μαντρωθεί, στο
όνομα της σωτηρίας της πατρίδος. Έχει μέσα τους κυριαρχήσει ο φόβος για τον ιό.
Μόνο που αυτός ο πόλεμος δεν θα αφορά στον ιό. Αλλά σε κάτι άλλο: στην
αναδιάρθρωση της οικονομίας.
Άλλωστε, δεν έλεγαν, με περίσσιο κυνισμό, πως η κρίση
είναι ευκαιρία; Προφανώς η ευκαιρία δεν ήταν για το πλήθος, που αγωνιούσε για
την βιωτή του, αλλά ήταν για εκείνους που μύριζαν το αίμα.
Αυτά σκέφτεται ο ερημίτης κάθε απόγευμα όταν ακούει
τον ιατρό ιερέα και τον σκληρό "μπάτσο" δίπλα του να κάνουν λόγο για
την ατομική ευθύνη ενός εκάστου. Ούτε μία φορά δεν έκαναν λόγο για την
κυβερνητική ευθύνη. Όχι, αυτή δεν υπάρχει. Να σώσει το σύστημα της δημόσιας
υγείας. Να βάλει εντός τους γιατρούς και νοσηλευτές, να τους δώσει εφόδια,
προστασία. Όχι, αυτές είναι ανόητες ιδεοληψίες αμετανόητων αριστερών. Είναι
πομφόλυγες, κάποιων ας πούμε ρομαντικών.
Ο ερημίτης νιώθει την εβδομάδα των παθών κάπως
διαφορετικά φέτος. Σαν να έχει χάσει την παραμυθία της κατά τι. Γιατί σαν να
’χει χαθεί τρόπο τινά η ευγενής μελαγχολία που την συνοδεύει. Σαν να ’χει
αγριευτεί κάπως το φοβισμένο σιωπηλό πλήθος.
Αλλά ξέρει πως η ιστορία δεν είναι ευθύγραμμη. Βλέπει
κάποια σημάδια αταβισμού, όμως μαζί με κάποια σημάδια μιας αρχέγονης
αλληλεγγύης. Οι μέρες και εβδομάδες που ακολουθούν θα το δείξουν. Εκείνος όμως
δεν μπορεί να κάνει κάτι άλλο∙ ανάβει ένα τσιγάρο κι αφήνει τον καπνό να
σεργιανίσει προς μια ματωμένη αγάπη, μια ματωμένη αγάπη...
 |
| Μιχάλης Μανουσάκης, Χωρίς τίτλο, 2017- 2019, ακρυλικό και κάρβουνο σε MDF, 50 x 70 εκ. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου