συντελεσμένου

σήμανση πες την παναγιά στο ακρό-

πρωρον ποιήματος θα γαλουχεί όσες

πλεύσεις άηχα ισχυρογνώμονες βύθιζαν

το «βοήθεια» κι επικροτούσες το βαθύ

πνιγμών ‒ επικρατούσαν: μανούλα δεν

πατώνω εδώ ρίξε άσπρο βοτσαλάκι

ν’ αγκιστρωθούν τα πέλματα μη ψάρι

αποδημήσω σπαρταριστή τόσων νερών

λεκές πριν στάξει η μήτρα μοναχοκόρης

χάντρες δυο παλιρροούν στο βλέμμα (ποια

μουσικήν αμπώτιδος επαναφέρεις τάφω;)

Κώστας Θ. Ριζάκης