Αρκαδικός ερωτισμός

ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΠΟΥΡΑ

ΣΤΕΛΛΑ ΔΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, «Κόβουν βαθιά» τα όνειρα, μυθιστόρημα, εκδόσεις Οδός Πανός, σελ. 262

Ένας ύμνος, στον έρωτα, στη φιλότητα, στη σωματικότητα, στην Αγάπη, σπάζοντας μ’ ένα σφυρί προκαταλήψεις, στερεότυπα, προκατασκευασμένες ιδέες. Ποιητικός λόγος, ουραγός της δημοτικής μας παράδοσης. Διδακτικός, θυμόσοφος λαϊκός λόγος, τεχνηέντως πεποικιλμένος με γνωμικά. Λαογραφικά στοιχεία, μακραίωνα ήθη κι έθιμα, αθάνατα μέσα στο χρόνο, όχι όμως άφθαρτα κι αναλλοίωτα αλλά δυναμικώς εξελισσόμενα απορροφώντας τις προκλήσεις του μέλλοντος.

Τέσσερις άνθρωποι, κλεισμένοι στο ίδιο κελί, αντί να εξαγριωθούν, να διαφθαρούν, να εκμεταλλευτούν ο ένας τον άλλον, αντί να αναπτύξουν σχέσεις εξουσιαστή-σκλάβου, αντί να επιβεβαιώσουν τον Δαρβίνο και να επιβάλλουν το δίκιο του ισχυροτέρου, εκείνοι διδάσκουν ήθος και διδάσκονται από τους άλλους, αναπτύσσουν «οικογενειακούς» δεσμούς, τόσο ειδυλλιακούς που θα θέλαμε όλοι οι αναγνώστες να είχαμε μεγαλώσει και να ανήκαμε τώρα σε μια παρόμοια οικογένεια. Η προστασία του νεότερου, η έγνοια για τον «αδύναμο κρίκο», ο «λόγος υπέρ αδυνάμου», η μεταλαμπάδευση ενός λαμπρού μακραίωνου λαϊκού πολιτισμού που δίνει (κι έδινε πάντα) προτεραιότητα στην αλληλεγγύη και στην ομόνοια, στη συνεργασία και στη χαρά της ζωής, στον έρωτα και στις απολαύσεις που δεν συνδέονται με καμιά ενοχή και δεν οδηγούν κατευθείαν στη μονοθεϊστική Κόλαση…

Αυτά είναι τα θεματικά στοιχεία γύρω από τα οποία εκτυλίσσεται ένας λόγος φιλοσοφικός, ποιητικός. Γλώσσα που λες και αναβλύζει μέσα από τα δημοτικά, τραγούδια, τις παραλλαγές, τους μύθους και τα παραμύθια της Μεσογείου. Η Αρκαδία ως τόπος γενναίων ανθρώπων που παλεύουν με τα στοιχειά της Φύσης και με τα φαντάσματα εντός τους. Το συλλογικό Ασυνείδητο τα βρίσκει σκούρα μπροστά στην κατάφωτη και πασιχαρή Συλλογική Συνειδητότητα. Τα μεσαιωνικά σκοτάδια δεν έχουν καμία θέση εδώ.

Το κελί δεν είναι «λευκό» μήτε ομιχλώδες. Κανένας ρομαντισμός καμία μελοδραματική υπερβολή. Όλα στο μέτρο του ανθρώπου και των γνήσιων αισθημάτων του. Ειλικρίνεια, ευθύτητα στη σκέψη και στο λόγο, λαϊκή αισθητική και δεξιοτεχνία στον χειρισμό των εκφραστικών μέσων. Η Στέλλα Δρακοπούλου, γεννημένη στην Αθήνα, με καταγωγή από την Αρκαδία, με σπουδές στο Πάντειο και στη Νομική Θεσσαλονίκης έρχεται σήμερα να αποδείξει πως ο λαϊκός πολιτισμός δεν εξαφανίστηκε κάτω από τη συννεφιά της παγκοσμιοποίησης. Είναι ένα τοπίο πάμφωτο που δεν φοβάται τις ομίχλες. Η δημοτική μας παράδοση κι η ζωντανή ανθρώπινη λαλιά, τα απλά αισθήματα των ανθρώπων του μόχθου και η λεβεντιά εκείνων που δεν θέλουν δυνάστες πάνω από το κεφάλι τους συνθέτουν εδώ ένα χειροτέχνημα που δεν είναι διόλου απλοϊκό αλλά καταδεικνύει την τεχνική επάρκεια μιας εργάτριας του λόγου που δεν ακολουθεί το συρμό και δεν αναμασάει αχώνευτα ληγμένα προϊόντα της διεθνούς υποκουλτούρας. Η Στέλλα Δρακοπούλου ανά-χαράζει καινούργια απολαυστικά πολιτισμικά μονοπάτια πάνω στους μακραίωνους ρυθμικούς δρόμους της λαϊκής και δημοτικής μας παράδοσης. 

Λεωνίδας Γιαννακόπουλος, Drifted away, 2019, ακρυλικά εξωτερικού χώρου, ακρυλικά σπρέι