Ο σκελετός

είν’ ένας μελαμψός νεκρός τις νύχτες που φοβάμαι

μπαίνει από το παράθυρο στις μύτες με πλησιάζει

κάποιος εφιάλτης κίνδυνος κτυπά το καμπανάκι

κι ενώ φράζει η παλάμη του τού στέρνου την πνοή

πώς να συνέλθω όταν το φως σβησμέν’ ώς το παιδί;

είν’ ένας μελαμψός νεκρός την άμαξα έξω αφήνει

κάτου από το παράθυρον μου γνέφει να σιωπώ

τσουβαλιασμένος πάνω της τα άτια μαστιγώνει

καλπάζοντας κουτρουβαλώ στου ύπνου το κακό

τσιγκλάω την περιπέτεια; – σε ποιο αναφιλητό;

ψεύδη με κρύβουν σβαρνιστός τού ποιήματος ξυπνάω

μα η νύχτα φρίττει υπόγειος κι ο σκελετός ορθός!

Κώστας Θ. Ριζάκης