Ι
Τίποτα δεν άλλαξε
από τότε που
κατέβηκε
με μια κλωστή
από την άκρη
τ’ ουρανού και
στάθηκε στη μέση
για να τους
δοκιμάσει
να τους βάλει ν’
αναμετρηθούν
με το ανήσυχο
ερπετό
που κρύβουν μέσα τους
Όλοι
αναρωτιούνται
πώς γίνεται η
κλωστή
που το κρατά
με κρότο να μην
σπάζει
το αιωρούμενο
σώμα του
όχι μόνο να μην
πέφτει
αλλά μακάριο
τη θεϊκή του
αρμονία
να ρουθουνίζει
Όλοι
αναρωτιούνται
πώς γίνεται να το
βλέπουν
από παντού
όλοι οι λαοί
όλες οι φυλές
της γης
σκαρωμένο
εκκρεμές
όμοιο απειλή
να κρέμεται σαν
τιμωρία
έτοιμο κάθε λεπτό
να γκρεμιστεί
τα κεφάλια τους
να λιώσει
αλλά ίσως
όχι ακόμα
ΙΙ
Καλπάζοντας στα
σύννεφα
το άλογο
γλίστρησε μέσα
από τα δάχτυλα
του Θεού
χλιμιντρίζοντας
μαθήματα φωτός
κι έπειτα –
βγάζοντας
αργόσυρτη
ψαλμωδία:
Τώρα θα με κοιτάς
άνθρωπε
αρμέγοντας το
γάλα της ομορφιάς
ό,τι πάντα
αποζητούσες
Μια συμμετρία
σαν αλφάβητο
αυστηρή
ανεβοκατεβαίνει
σε ατσάλινη
κλωστή
σαν μαριονέτα
αιωρείται κάθε
μέρα
για να σου
θυμίζει ότι
κάθε φορά που
κοιτάς ένα άλογο
ίσως γίνεσαι
καλύτερος
άνθρωπος
ΙΙΙ
Μαύρο στιλπνό
άλογο
κατέβηκε
όλο χάρη από
ουράνια καταπακτή
Μετέωρο
στάθηκε
στου ορίζοντα το
κέντρο
εύρωστο από ζωή
περήφανο σαν
δέντρο
με ύφος
ιεροφάντη
στοχεύοντας
με σιδερένια
πέταλα
την τύχη
των ανθρώπων
Έλσα Κορνέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου