κι από κάτω εγώ

Κι από κάτω εγώ
ο ήρωας εαυτός μου
ο βρωμούσε το στόμα μου
ο παλιάνθρωπος
το κάθαρμα, το παίγνιον, ο ξύλινος νους

ο σκεβρό προσωπείο  
δίχως γλέντι καθόλου το πρόσωπο
πρόσωπο που ένα γύρω ολοένα κοιτάζει
με πρησμένα απ' τ' αλάτι τα μάτια του

-ψύχωση παλαιά
εικάζω

ο πεταλιές στο τιμόνι και δίνη
αφράστως

ο με βρίσκω χαμένον ολούθ’ ένα γύρω
γυρεύοντα μέσα στις λόχμες
ετούτου εδώ του βουνού
του βουνού του δικού μου
κι ό,τι κι όπως διψάω
έτσι όπως είναι κατάφυτο
κι ο μεγάλος ο δρόμος κάτωθέ του
να με κόβει στα δύο

ιδού πως βαδίζω τα βήματα
ολοέν’ αναβαίνω
και κουμαριές γινωμένες τριγύρω
και κόβω και γεύομαι
κούμαρα πολλά ωσ’ ημέραι
λεπτά της ζωής μου

ιδού το δικό μου το στόμα
και πόσις το στόμα μου
Ποσειδάων μυρεψός
αναδύομαι
από τα ύδατα της μαύρης θαλάσσης
του κόλπου 'σα πέρα


έτσι όπως σταλάζουν τα ύδατα
στα δικά μου μαλλιά τα βρεγμένα
δροσίδες αλάτι
και πόσις το στόμα μου
και έξω και μέσα στα ύφαλα ύδατα
και πόσις και στόμα τα ύφαλα  
αναβλύζω Ποσειδάων
και στάζουν τα γένια βρεγμένα
και ύφαλα εγώ ο πρεσβύτερος

ότι επί των οστών μου βαδίζω

ιδού
εντός της οικίας μου σαλεύουν τα κόκκαλα
είναι τα οστά τα δικά μου
πέρα δώθε τα σέρνω βαδίζοντας
ο με πάθος και έγνοια μόνα
κεκοιμημένος

ο ψιθύρους εν δάκρυσιν
λεβεντιά κλιματίζουσα
ποθητή οσημέραι

ο και λάτρευσα τους δικούς σου καρπούς
τους καρπούς των χεριών σου
έτσι όπως γυρνούσες εδείκνυες
και μιλούσες στην δική σου παρέα
τα λίγα μαλλιά σου τα άκοπα
δεμένα επάνω ψηλά στο λεπτό σου κρανίο
και κάρα χορεύοντα στο λεπτό προσωπείο
λικνίζοντα τιθασσεύοντα  
πελάγη και στάχυα θρεμμένα
ως χειμάρρους εν τω νότω
κραδαίνοντα
και ψευδίζοντα

ο θά 'θελα να σ' αγκάλιαζα
ολοένα σ’ αγκάλιαζα
σ' ανώγαιο εστρωμένο
ποιητού Ντίμτσο
Ντεμπελιάνωφ στην Κοπρίβστι-
τσα

ο με λένε θαλπωρή
και ο θάνατος αγχίθυρος
ολούθε πελεκημένος

«Οι μόνες πόρτες που ανοίγουν μπροστά μου τη νύχτα,
 είναι οι πόρτες των νεκροταφείων και των φρενοκομείων»,
 συλλογίστηκε [ο Γιούγκερμαν].
[...]
 Κι η παλιά αγαπημένη φράση του Μιχάλη Καραμάνου,
 ξαναήρθε στη μνήμη του:
 «Η Μοίρα των ανθρώπων είναι ο Θάνατος»
Μ. Καραγάτσης

Θοδωρής Σαμαράς