Συνομιλία 1η, ξεπερασμένης αξίας

και το ουαί τοις ηττημένοις - Vae victis,
αχ Βρέννο,
να μην έχεις πιά ξίφος να το ρίξεις
στα σταθμά. Βλέπεις, τι κι αν ήσουν
νικητής τότε, τότε ποιος να τόλμαγε
να διαπραγματευτεί μαζί σου,

μόνο την ελεημοσύνη σου, στον οίκτο σου
προσβλέπανε οι Ρωμαίοι,

μα ίσως, από τότε να άρχισαν ν αλλάζουνε
οι κώδικες της ανθρωπιάς. Αρχίσανε,
               έτσι και πέσεις
κακομοίρη μου και τώρα δα, σε τόση
πρόοδο, τόσες εγγυητικές για προστασία,
διακηρύξεις, άρθρα των νόμων και τοιαύτα,
τη γλύτωσα,  δεν ήμουνα ρωμαία,
στα χέρια σου να πέσω. Και να η αρχή
της μη αναδρομικότητας και φσιιιτ οι ποιητές,
οι έρωτες, τα χάδια, ή, τα περίστροφα μέσα
στις τσέπες
περίστροφα, ω! Τι αναχρονιστικό αντί κείμενο!
Τα πράγματα αλλάξανε,
και η πατρότης; Τέλος και η πατρότης.
Πόσο αποκρουστικά τα βλέπεις τώρα όλα,
στα χέρια μου έπεσες κι εσύ, σα κάτι
να γυρεύω, σα
να γυρεύω μιαν εκδίκηση, σαν έναν κοντε-
μοντεχρηστισμό ενακαιρίσιο.

Και έχει πλάκα η εκδίκαση των εγκλημάτων,
κι όλοι κόπτονται για        για;

Συμβιβασμό.

Για το συμβιβασμό
εισήλθαμε, λοιπόν,
και τους εισερχομένους εκωλύσατε.

Ουαί, οι ηττημένοι

Ρούλα Αλαβέρα