Ο ζωγράφος του μήνα

Ο ζωγράφος του Ιανουαρίου είναι ο Ανδρέας Αραπάκης. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται σήμερα ως πανεπιστημιακός υπότροφος στο εργαστήριο του μετάλλου της ΑΣΚΤ. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας το 2013 γλυπτική με δάσκαλο τον Γιώργο Χουλιαρά. Στο διάστημα 2004-2005 φοίτησε στο BELLAS ARTES- UNIVERSITAD DE MADRID, στον τομέα της γλυπτικής. Έχει συμμετάσχει σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις και σε συμπόσια, όπως η «6+2 ΕΚΔΟΧΕΣ ΓΛΥΠΤΙΚΗΣ», στην γκαλερί Καπλανών (2008), η «Έκθεση γλυπτικής στο Φεστιβάλ Δήμου Εξωμβούργου», στην Τήνο (2009), το «1^ο Συμπόσιο Γλυπτικής Ρεθύμνου, στην Κρήτη (2013), η «Εικαστικές Παρεμβάσεις στο Μονοπάτι της Αρκούδας», στο Μέτσοβο (α΄/β΄διαδρομή 2014/2015), η «Έκθεση Εργαστηρίου Γλυπτικής Γιώργου Χουλιαρά ΑΣΚΤ-Δάσκαλος και μαθητές», στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, στην Κηφισιά και η «ΣΙΩΠΗΛΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ: συναντώντας τον Ζογγολόπουλο 45 χρόνια μετά», στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση (2016.

Το έργο του Αραπάκη εκτυλίσσεται μέσα στη σχέση της μορφής με τον εσωτερικό και τον εξωτερικό χώρο, που δημιουργεί ανάμεσα σε διαφορετικά επίπεδα και κενά, και στην αντιπαράθεσή του με διαφορετικά υλικά. Κερματίζει τις αφηρημένες «κεφαλές» των ορθογώνιων στηλών του αφαιρώντας κομμάτια από τον όγκο τους στον κρητικό πωρόλιθο, επιτρέποντας έτσι στον θεατή τους να αναγνωρίσει, καθώς τις περιδιαβάζει, μια διαφορετική έκφραση της κατατομής τους. Συνθέτει με μεταλλικούς σωλήνες, στηριγμένους πάνω σε κορμούς δένδρων στο έδαφος μνημειακά γλυπτά που μας απογειώνουν όχι μόνο με τις διαφορετικές κατευθύνσεις στις οποίες υψώνονται, όπως το περιστέρι του Ρώσου γλύπτη Αντουάν Πέβσνερ. Και μας μεταφέρουν με τα αλουμινένια φύλλα που τους καλύπτουν και τους μετατρέπουν σε πρωτόγονα ηχεία τους παλμούς της φύσης. Ενώνει σε λιτές κατασκευές από μεταλλικά στοιχεία πολύπλοκα σχέδια που μας θυμίζουν το εσωτερικό των ευρημάτων της τεχνολογίας αλλά και τις οργανικές δομές κάποιων εντόμων. Ο Ανδρέας Αραπάκης ανοίγει με τα γλυπτά του ένα διάλογο με τις απαρχές της σύγχρονης γλυπτικής του κυβισμού, της αφαίρεσης και του ντε Στιλ, επιχειρεί να συνδέσει στην τέχνη του τα επιτεύγματα της εξέλιξης στη βιομηχανική παραγωγή αλλά και τη σύγχρονη αρχιτεκτονική με την πραγματική ζωή.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ