26/3/16

Το φάσμα

Τὸ πνεῦμα μου σκοτίζεται· 
ἡ γῆ ὑπὸ τὰ ποδάρια μου
γέρνει· ἀθελήτως τρέχω
ὡσὰν ἀπὸ μίαν ράχην
βουνοῦ, εἰς λαγγάδι.


Μὲ σέρνει ἡ τύχη. Ὤ, πόση
νύκτα ἐμαζώχθη αὐτοῦθε
καὶ φόβος, ὅπου πέφτοντας
ἐμβαίνω· σπήλαιον εἶναι
ἢ χάσμα τοῦ ᾅδου;

Ἐλύθησαν οἱ ἄνεμοι·
σφοδροί, σφοδροὶ ἐδῶ μέσα
ὡς φουσκωμένα, χύνονται,
ποτάμια ἀπὸ πολλὰ
χειμέρια νέφη.

῾Σ τὸν θόρυβον σηκόνονται,
φωναὶ συχναὶ καὶ ἀσήμαντοι,
ὡς μακρὰν εἰς τὴν θάλασσαν
στεναγμοὶ πνιγομένων
μυρίων ἀνθρώπων.

Βλέπω, βαθιά, μίαν σπίθα·
πλησιάζει· μεγαλόνεται·
ὡσὰν κύκλος ἀμέτρητος,
ὡς πέλαγος φλογῶδες
ἐμπρός μου ἁπλώθη.

Ἐλεεινὰ ναυάγια
πλέουσιν αὐτοῦ. Μεγάλον
κορμὶ νεοσπαραγμένον
περνάει, καὶ ὡς σῶμα φαίνεται
μῖας βασιλίσσης.
...

Ανδρέας Κάλβος

Δεν υπάρχουν σχόλια: