Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Ιανουαρίου είναι Κρίστυ Γρηγορίου. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται στην Ύδρα και στην Αθήνα. Φοίτησε στο Εμπορικό Κολλέγιο St. George Οικονομικά και Δημόσιες Σχέσεις και εργάστηκε στη ναυτιλία. Σπούδασε στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2009-2014) ζωγραφική με δασκάλους τον Μάριο Σπηλιόπουλο, την Ερατώ Χατζησάββα και τον Γιάννη Ψυχοπαίδη, και χαρακτική με δασκάλες την Ντίνα Κώτσιου και την Μαίρη Σχοινά.

Παρουσίασε τη δουλειά της σε 7 ατομικές εκθέσεις, στις «Σκίτσα με κάρβουνο» (1999), «Θαλασσογραφίες» (2000) και «Τοπία» (2007), στο Πολιτιστικό Κέντρο Αγίας Παρασκευής, «Ύδρα» (2005) και «Γαλάζιοι Ορίζοντες» (2009), στη Λέσχη Αρχιπλοιάρχων Πειραιά, «Θάλασσες» (2010), στον Όμιλο Ερετών Πειραιά και «Ορίζοντες», στην Αίθουσα Τέχνης Μελίνα Μερκούρη, στην Ύδρα. Συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις και δράσεις, όπως οι «Με ασβέστη και θάλασσα», εικαστικές προσεγγίσεις στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη, στο Σπίτι της Κύπρου (2011), «Σημαίες και λάβαρα-πατρίδα των καιρών», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και «Εικαστικοί στο Τραίνο του Ρουφ» (2012), «Της Θάλασσας εικόνες», στον εκθεσιακό χώρο «Νίκος Κεσσανλής» της ΑΣΚΤ της Αθήνας (2014), «Γ. Βιζυηνός. Εις την Πόλιν», στο Ζωγράφειον της Κωνσταντινούπολης(2015).

Το έργο της Γρηγορίου κυριαρχείται από τη μνήμη του παππού της που κατέφυγε ως μικρό, ασυνόδευτο παιδί από τη φλεγόμενη Σμύρνη στον Πειραιά κι από εκεί στο Χατζηκυριάκειο Ίδρυμα των ορφανών. Έτσι όπως αυτός την μετέφερε μέσα από τις αφηγήσεις του στην εγγόνα του. Ξεκινά την αναδίφηση της ιστορίας μέσα από τεκμήρια, κιτρινισμένα πιστοποιητικά και φωτογραφίες που μεγεθύνει μέχρι να αποδομηθούν εντελώς ή επεξεργάζεται με μολύβια και γομαλάκα, έτσι ώστε να  απολέσουν την αρχική τους υφή και μορφή, η Σμύρνη να γίνει ένα αχνό υπόβαθρο στο προσκήνιο του οποίου προβάλλονται τα σχηματοποιημένα και βαμμένα με ακρυλικά και κάρβουνο απειλητικά σμήνη των πουλιών που κατέτρεχαν ως Ερινύες την ενοχική συνείδηση του μικρού αγοριού, γιατί κάποτε είχε χαλάσει τις φωλιές τους και τώρα έχασε κι αυτό τη στέγη του. Χρησιμοποιεί ποικίλα στιλιστικά μέσα και τεχνικές- του κολλάζ, και του καρτούν και της ξυλογραφίας, της «Νέας Αντικειμενικότητας», του αφηρημένου εξπρεσιονισμού και του «Φωτορεαλισμού»-, για να δείξει τον βίαιο ξεριζωμό των  ανθρώπων της μικρασιατικής καταστροφής. Η πανταχού παρούσα εικόνα του παππού απεικονίζεται θραυσματικά ή επαναλαμβάνεται τόσο συχνά, μέχρι να χάσει τα ιδιαίτερα γνωρίσματά της, να γίνει ένα στοιχείο του ανώνυμου πλήθους που έχασε το πάτριο έδαφος κάτω από τα σβησμένα πόδια του και τα σχισμένα χαρτιά που τον περιβάλλουν. Τα παλίμψηστα που δημιουργεί πάνω σε γάζες, χαρτιά και καμβάδες σχετικοποιούν και επεκτείνουν το περιεχόμενο των έργων της σε μιαν όσμωση των τεχνών της χαρακτικής, της ζωγραφικής και της φωτογραφίας. Ανατρέπουν τον υποκειμενισμό της προσωπικής αφήγησης με τη μετάπλασή της σε μονόχρωμα η ασπρόμαυρα διαχρονικά έργα για το αέναο ζήτημα της προσφυγιάς που μέχρι σήμερα μας ταλανίζει. Προσπαθώντας να συλλάβουν, όπως έχει γράψει ο ανατολικογερμανικής καταγωγής καλλιτέχνης Γκέρχαρντ Ρίχτερ «μιαν αναλογία με το αδιόρατο και το ακατανόητο.»

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ