Ο αχός των δακρυγόνων από τις Καστανιές του Έβρου
πλήγωνε τις αισθήσεις του ερημίτη που βρίσκονταν στην Συκαμιά της Λέσβου. Πάλι
εντός του οι δύο ψυχές της αριστεράς. Εκείνη που διά στόματος του νεαρού της ηγέτη
καυτηρίαζε τις πρακτικές της Ένωσης, εκείνη που αποθεωνόταν στις παραλίες της
Λέσβου και εκείνη που έβλεπε τους μπάτσους να ρίχνουν δακρυγόνα για να
προστατέψουν τον φράκτη της ντροπής. Όχι είπε, αυτή η τελευταία δεν είναι ψυχή
μου, αλίμονο κι αν είναι ψυχή της αριστεράς. Δεν τον παρηγορούσε το γεγονός ότι
η ανάγκη πρέπει να υπηρετηθεί. Σκιά και ομίχλη, πάνω από τους νεκρούς. Πόσο
κοστολογείτε ένα παιδί στα κύματα του Αιγαίου; Είχε δίκιο όταν το ρωτούσε. Αλλά
και πόσο κοστολογείται ο τραμπουκισμός των "δυνάμεων της τάξης" πάνω
στην αλληλεγγύη; Δεν θέλει να πιστέψει ότι βλέπει μια εικόνα από το μέλλον.
Όταν πια ο καιρός θα σπρώξει τους εξαθλιωμένους του πολέμου σε νέο χερσαίο
μονοπάτι. Δηλαδή τον Έβρο. Τότε θα δοκιμαστούν πολλά. Τότε τα τιμαλφή μας θα δείξουν
πόσο αξίζουν μπροστά στις «ανάγκες» τού κυβερνάν. Τότε και της τοπικής κοινωνίας
θα δοκιμαστούν τα εντός της.
Αυτά σκεφτόταν ο ερημίτης τούτες τις πρώτες μέρες του
άγριου Νοέμβρη, την ώρα που βοηθούσε τους άλκιμους ψαράδες να σώσουν ένα ακόμη
μωρουδέλι. Τότε που καταλάβαινε πια καλά πως η τιμή της Ευρώπης, μεγάλα κούφια
λόγια, παιζόταν στο τρικυμισμένο Αιγαίο. Γιατί τιμή έχουν οι άνθρωποι. Αυτοί
που συγκροτούν την αλληλέγγυα συλλογικότητα. Είναι οι γιαγιάδες και οι γυναίκες
της Λέσβου, και αλλαχού, είναι οι ψαράδες, και όποιοι άλλοι, όλοι αυτοί που
συνθέτουν αυτήν την υπέροχη αρμονία. Αυτά σκεφτόταν ο ερημίτης. Γι' αυτά είχε
άρει την απομόνωσή του, γι' αυτά είχε γυρίσει από την μοναστική εξορία του στον
κόσμο. Και τώρα ένοιωθε μια βαθιά αποστροφή για την Ευρώπη. Για το σκοτεινό της
πρόσωπο. Για το μίσος της απέναντι στα έργα των χειρών της. Μόνο κάποια δάκρυα
ψεύτικα κάποιων επιφανών. Ούτε μια συγγνώμη. Αντίθετα, οι φαιές σκιές
εμφανίζονται και πάλι, ζητώντας αίμα. Χτίζουν τείχη για να πετάξουν έξω και την
τελευταία ιδέα που κάποτε λειτούργησε στην ήπειρο, την τελευταία ιδέα
αλληλεγγύης. Τώρα, σκέφτηκε, μου πρέπει να είμαι δυο και τρεις φορές αριστερός.
 |
Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, Τοτέμ,
2015, γύψος, 116 x
20 x 20 εκ.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου