Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Σεπτεμβρίου είναι η Αγγελική Λόη. Γεννήθηκε στη Ναύπακτο, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έκανε μαθήματα κεραμικής – φωτογραφίας - ζωγραφικής στο Δήμο Καλλιθέας (200-2006) και μαθήματα ζωγραφικής με τον Γιώργο Ρόρρη (2006-2012). Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2010-2015), στο Ζ΄ εργαστήριο ζωγραφικής του Γιάννη Ψυχοπαίδη και στο Γ΄ εργαστήριο ζωγραφικής του Μάριου Σπηλιόπουλου. Συμμετείχε σε ποικίλες ομαδικές εκθέσεις, όπως αυτές των εργαστηρίων του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Καλλιθέας (2000-2006), η έκθεση με την ομάδα τέχνης «σημείο» του Γιώργου Ρόρρη, στο Γαλλικό Ινστιτούτο (2008), η έκθεση φωτογραφίας «Epizidy ze zinota mesta», στο 5^ο διαμέρισμα της Πράγας (2009), η «Summer of Arts»,στο κτήριο Συγγρού του Πόρου με την γκαλερί Kourd και η «Mail Art», στο Σύνταγμα(2010), η «Υπ’ ατμών», στο Τραίνο του Ρουφ, το «fistiki fest», στην Αίγινα και η «Με ασβέστη και θάλασσα», στο Σπίτι της Κύπρου (2011), «Ο θάνατος του δημιουργού», στο Beton και η «Σημαίες και λάβαρα, χρώμα στην πατρίδα των καιρών», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (2012), «Ο Καβάφης και η πόλη -ο θεός να το κάμει sketch», στις εκδόσεις Γαβριηλίδης, στο Μοναστηράκι, η έκθεση του Εικαστικού Επιμελητηρίου, στη Σαγκάη και η «Art for Amnesty», στο Camp (2013). Παρουσίασε το έργο της σε τρεις ατομικές εκθέσεις στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Καλλιθέας (2005), στο Φετιχέ Τζαμί της Ναυπάκτου (2011) και στην γκαλερί άνοιξις, στο Baden της Ελβετίας (2015).

Η Αγγελική Λόη πλάθει τον εικαστικό της κόσμο πάνω σε βαμβακερά πανιά κολλημένα σε τελάρα μεταξοτυπίας με ίχνη φύλλων, που επεξεργάζεται με ακρυλικά και μελάνια. Φύλλα από φυτά που, όπως δηλώνει η ίδια, «έχουν σχέση με τον τόπο που γεννήθηκα και με τον τόπο που ζω και κινούμαι τα τελευταία χρόνια», τον ευκάλυπτο, το πεύκο, την ελιά, και το πλατάνι, το γρασίδι, τις κίτρινες μαργαρίτες και την τζακαράντα της οδού Αθηνάς. Η καλά σχεδιασμένη παράθεσή τους στο ζωγραφικό χώρο αναδεικνύει την κινητικότητα και την εκφραστικότητά τους. Η συγκέντρωση φωτεινών πάνω σε σκοτεινούς τόνους προκαλεί την ψευδαίσθηση του βάθους. Η λεπτομερής αποτύπωση των ιδιαίτερών τους στοιχείων, όπου είναι θεμιτό, διατηρεί την απτή, υλική τους υπόσταση και διαλύεται πάλι, όταν η καλλιτέχνης το αποφασίσει, σε ένα παιγνίδι δυναμικών και τρυφερών σχηματισμών. Δημιουργεί έτσι μεγάλες ή μικρές συνθέσεις νεφελώδεις και παλλόμενες, εκρηκτικές και επιθετικές, μινιμαλιστικές και εσωστρεφείς που ανακαλούν στη μνήμη τοπία του ρομαντισμού, του ιμπρεσιονισμού, του εξπρεσιονισμού. Τις αναρτά άλλοτε μπροστά από μια ρίζα δένδρου, τεμαχισμένη σε τρία κομμάτια κι άλλοτε μπροστά από τα οστά ενός δελφινιού, μιας χελώνας κι ενός σκύλου. Μεταδίνει έτσι μέσα από τα ίχνη που αφήνει κάθε οργανισμός την ποίηση του ατέρμονος και μαγικού κύκλου της ζωής.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ