Η ζωγράφος του μήνα

Η ζωγράφος του Αυγούστου είναι η Χριστίνα Κουσουλίδου. Γεννήθηκε στην Κύπρο. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Φοίτησε για ένα χρόνο στη Σχολή Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Θεσσαλονίκης (2009) με δασκάλους τους Κυριάκο Μορταράκο και Γιώργο Τσακίρη. Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας (2009-2015) με δασκάλους τους Γιάννη Ψυχοπαίδη, Ερατώ Χατζησάββα, Γιάννη Σκαλτσά, Γιώργο Καζάζη, Μάριο Σπηλιόπουλο και Παντελή Χανδρή.       

 Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις, όπως η «Με ασβέστη και θάλασσα, αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη», στο Σπίτι της Κύπρου (2011) και η «Art and the City2», στη Στοά Σπύρου Μήλιου, στην Αθήνα (2011), η έκθεση φοιτητών της ΑΣΚΤ Αθήνας «Ο θάνατος του δημιουργού» στα πλαίσια της παράστασης «Ο θάνατος του Αντονέλο» που παρουσίασε το Θέατρο του Πανικού και η «Σημαίες – Πανό – Λάβαρα - Χρώμα στην Πατρίδα των Καιρών», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (2012), η «Μια άλλη προσέγγιση της προσωπικής περιπέτειας του Γεωργίου Βιζυηνού από την ΑΣΚΤ», στο Διεθνές Μαθητικό Συνέδριο «Γ. Βιζυηνός εις την Πόλιν» που οργανώθηκε από το Ζωγράφειο Λύκειο της Πόλης και τα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη της Θεσσαλονίκης, στην Κωνσταντινούπολη (2015). Συμμετέχει ως εικαστική θεραπεύτρια μαζί με τη Θάλεια Πρωτοψάλτη στην ομάδα ασθενών του ΨΝΑ, στο Δρομοκαΐτειο.    

Η Κουσουλίδου ανιχνεύει τα όρια της ζωγραφικής πράξης στα όρια της ανθρώπινης ψυχής. Βαθιά επηρεασμένη από τα διάφορα ιδιώματα του εξπρεσιονισμού δημιουργεί σκηνές που αντλεί μέσα από τον κόσμο του ασυνείδητου. Μεταμορφώνει τις ασπρόμαυρες πινελιές της σε έναν τραγικό χορό μεταμφιεσμένων που οι θλιβεροί, γκροτέσκοι μορφασμοί της κοινωνικής υποκρισίας θυμίζουν εκείνες των μασκαράδων του θανάτου του Βέλγου πρωτοπόρου Τζαίημς Ένσορ στα τέλη του 19^ου αιώνα.          

                                   

Προβάλλει μέσα από αλλεπάλληλες διάφανες και ορμητικές πινελιές, σαν αλλεπάλληλες εκρήξεις των οποίων τα στάδια είναι ορατά, παράξενες φιγούρες. Άλλοτε φέρουν πάνω στα λεπτά  πόδια μιας χορεύτριας ένα τεράστιο μπαλόνι με φιόγκο. Κι άλλοτε σχηματοποιούνται σε μια μορφή που πυκνώνει μέσα στην αυταρχικότητα του δεμένου γύρω από τη μέση της ακρωτηριασμένου  χεριού που την αγγίζει και θέλει να την σπρώξει, χωρίς να την αφήσει και στην επιθυμία της να απογειωθεί και να ελευθερωθεί, χωρίς πραγματικά να το καταφέρνει, την αντιφατική λειτουργία της κούνιας που όλα τα παιδιά λατρεύουν.    

 Αφήνει να αναδυθούν μέσα από πηχτά στρώματα έντονων χρωμάτων μάσκες πρωτόγονες και τοπία βίαια και χαοτικά που φανερώνουν την καταστροφική τυφλότητα του  σύγχρονου ανθρώπου. Που κινείται ολοένα και πιο γρήγορα όπως ένα ψάρι μέσα σε ένα δίχτυ γεμάτο φανταχτερά δολώματα με την ψευδαίσθηση μιας ανέφικτης ελευθερίας, θαμβωμένος από τα χρώματά τους.

ΛΗΔΑ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ