Μια Μαρία, όχι σαν τις άλλες

ΤΟΥ ΙΟΡΔΑΝΗ ΚΟΥΜΑΣΙΔΗ

Ορισμένες φορές οι συμπτώσεις είναι τόσο έντονες και καταδεικτικές που κλονίζουν την άρνησή μας για τη μεταφυσική. Ψάχνοντας για χρόνια ένα, έστω, ποιητικό βιβλίο της Μαρίας Σερβάκη -έχοντάς την καταλογογραφημένη στους παραγνωρισμένους ποιητές που έπρεπε πάση θυσία να εντρυφήσω- και αρκούμενος σε μερικά σκόρπια ποιήματα που αλίευα εδώ και εκεί, μια νύχτα χτύπησα διάνα: εξομολογούμενος τον πόνο μου σε κάποιον ομότεχνο, μου αντιγυρνά την εξομολόγηση, αποκαλύπτοντας ότι η Μαρία Σερβάκη είναι ξαδέρφη του! Σε λιγότερο από μία ώρα το σχέδιο είχε εκπονηθεί και είχαμε ήδη σταθεί στην εκκίνηση: να φροντίσουμε για τη συγκεντρωτική της έκδοση, να βρούμε όλες τις συλλογές της, τυπωμένες και μη, ερωτικές και  παραφρονούσες, πολυφωνικές και μετά-σουρεαλιστικές, να επισκεφθούμε πολλάκις και την ίδια, να την κρατάμε ενήμερη, αποφασισμένη, ζωντανή.

Στη διάρκεια αυτού του οδοιπορικού έμαθα πολλά: για τα ταξίδια, τις βεγγέρες της, τους λίγους που δεν την ξέχασαν, το θρυλικό σπίτι της οδού Άγρας, φάτσα σχεδόν με εκείνο του Σεφέρη (για το οποίο ανακάλυψα πως αποτελεί ιντερνετικοαστικό μύθο εμφανιζόμενο σε παραφυσικά sites ως στοιχειωμένο, έχουν αναρτηθεί μέχρι και σχετικά βίντεο στο youtube), το αδήριτο πάθος της για τις γάτες (εκατοντάδες, σπιτωμένες, αυλικές, περαστικές, μετωνυμικές). Μετά από ενάμιση χρόνο ο στόχος είχε επιτευχθεί: τα άπαντα ποιητικά έφευγαν από τα χέρια του επιμελητή της έκδοσης -τι τιμή λοιπόν για τον υποφαινόμενο- κατευθυνόμενα προς τη στοιχειοθεσία.

Ο χρόνος όμως -όπως πάντα- εκτός από ακατανόητος είναι και αμείλικτος: η Μαρία αναχώρησε πριν δει την έκδοση. Στην εξόδιο βρεθήκαμε δέκα άνθρωποι όλοι κι όλοι. Με έναν πόνο όμως, που βάρυνε για εκατονταπλάσιους. Η Εταιρεία Συγγραφέων –ιδρυτικό μέλος της οποίας υπήρξε η Μαρία- εκκωφαντικά απούσα-παρούσα: εκπροσωπήθηκε από ένα στεφάνι. Στον καφέ της παρηγοριάς –μα παρηγοριέται άραγε η ποίηση;- αποφασίσαμε με τη Μαρία Κυρτζάκη και την Αριστέα Παπαλεξάνδρου να οργανώσουμε μια εκδήλωση προσεχώς. Θα μπορούσε να το πει κανείς και εξιλέωση. Και ξέχασα να σας πω: την ώρα που το φέρετρο έβγαινε από την εκκλησία, μια γκριζωπή γάτα στάθηκε δίπλα μας. Χαμογέλασα (ναι, σε κηδεία): ο ενδέκατος παρευρισκόμενος ήταν και ο σημαντικότερος.

Ο Ιορδάνης Κουμασίδης είναι συγγραφέας

Νίκος Δραγούμης, Εσωτερική αυλή σπιτιών στη Βαρκελώνη, 1904, μολύβι και μελάνι, 33 x 34 εκ.