Benedictus

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ

[Από τις «Μουζικούλες»]

Αλήθεια, ο άνθρωπος

συντίθεται από ελάσσονα αποσπάσματα. Δεν είναι

αρκούντος άρτιος, μονάδα. Και ποτέ δεν ήταν.

Τα αποσπάσματα, βραχνά,

ενώνονται υπό την απειλή της προτεραίας ύλης,

να εννοηματώσουν τον άνθρωπο.

Γιατί το παρελθόν δεν είναι άσμα, επίφοβη ρυτίδα,

δίβουλος έρωτας, λαγωνικό του πολέμου,

μια ξεπλυμένη ένδεια, απότοκο του ανέμου,

ένα οικογενειακό άλμπουμ, μια ξεθωριασμένη εφημερίδα

με ακατάληπτους τίτλους παρά, το όντως ον,

η προφανής μέθοδος να διακρίνεις. Το παρελθόν

είναι αιχμηρό, δεν γίνεται Ιστορία.

Τα λεπτοϋφασμένα πέπλα που αποκρύπτανε τον χρόνο

καταστραφήκανε. Τ’ αλλοτινά, κατατρεγμένα από τον πόνο,

εισβάλλουν από μια πρόστυχη εξορία.

Κι έτσι, σ’ άχαρο, τυφλό τόπο

η ερημία εποικίζεται, κλαγγάζει μες στα χέρια μου

αναστημένο το αίμα. Παραλλάζω

τα πικρά φερσίματα της γλώσσας μου,

να σ’ ανταμώσω, καρδούλα των πραγμάτων.

Ίνα τι δακρύζης η γραφή μου,

ολίγιστή μου, θεμελιώτρα, μακελεύτρα μου; Θ’ αφουγκραστώ

ξανά τον καταποντισμένο σφυγμό σου.