Μαχαίρι προσφυγιάς, πιρούνι ανέμου...

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ΛΑΓΙΟΣ

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΟΥΡΜΟΥΛΗ

Κώστας Σαχπάζης, Up and Ready, 2015 μέταλο, πλαστικό, δέρμα, ρυτίνη, φιλμ, 140 x 91 x 60 εκ., ευγενική παραχώρηση του καλλιτέχνη και του Radio Athènes  

Αφημένος στην πλάση ενός λυρικού σπαραγμού, στην τεμαχισμένη έκφραση της μεταπολιτευτικής φενάκης, με καρυωτακικής προέλευσης αυτοσαρκασμό, ο Λάγιος εισήλθε στο πεδίο των νεοελληνικών γραμμάτων ως τροφοδότης των διονυσιακών συνάξεων της λαϊκής σοφίας, προχωρώντας με θάρρος προς την ανακάλυψη μιας οιωνεί μετανεωτερικότητας.

 Το νεύμα του ποιητή περιείχε τη συνεκτική δοσοληψία των ανυπότακτων εμπειριών με τους δότες του λόγου. Οι στίχοι του, μια σειρά οπωροφόρων επεισοδίων που αιχμαλωτίζουν τους ενδοιασμούς και αποφυλακίζουν τις ενορμήσεις. Λαλιά καθημερινή, διαφεύγουσα, με ισχυρές δόσεις αναρχικού χιούμορ. Ακροβατική ορθοπεταλιά, που συγκινεί απροσχημάτιστα χωρίς να προδικάζει, ενεργοποιόντας τον κυματισμό των παραλυτικών ηδονών εντός μας.

Από μια αδέσποτη κλωστή ο Ηλίας Λάγιος έκλωθε το υφαντό της αναστάσιμης ακολουθίας των έκπτωτων. Που φυσικά δεν περατωνόταν σχεδόν ποτέ. Μια τραγική ειρωνεία, όπως και σχεδόν όλη η ιδιοφυής στιχοπλοκή του, με ανάλογο ξεδίπλωμα των χαρισμάτων της ελληνικής γλώσσας. Και ήταν κι εκείνη η παρέα στο Στρέφη... Βουίζανε, σβαρνίζανε, όπως έλεγε ο Ρεμπώ, και όλο κάτι έφερναν στο φως, σαν κτερίσματα πολύτιμα στη στάμνα του νου.

 Οι ποιητικές συλλογές του Ηλία Λάγιου κυκλοφορούν ακόμη από κωλότσεπη σε κωλότσεπη. Χάσκουν, αναμένοντας τον ανατριχιασμό νέων βλεμμάτων. Πυρετικών, προδομένων εν γένει. Πίσω και πέρα από το μάρκετινγκ των ευπώλητων. Έννοια άγνωστη για τον Λάγιο εξάλλου. Συλλογές φθαρμένες όχι μοναχά από τον χρόνο, αλλά από την χρήση και τις σημειώσεις. Στίχοι, στοιχειά ενός γενναίου υπερασπιστή της γλώσσας. «Γλώσσα που κανείς δεν μιλησάκουσε, δεν ονειρεύτηκε ποτέ του». Κι εμείς, οι νεότεροι, έτσι τα πήραμε στα χέρια μας. Ραψωδίες αναψοκοκκινισμένες, γυρισμένες τούμπα, να κρατούν τα γκέμια στους υποκριτές αφήνοντας χώρο στους σαλούς. Περαστικά αποτυπώματα, νανουρίσματα για ασίκηδες κατατρεγμένους, που μετατρέπονται σε διάβολοι άμα τύχει και πάρουν ανάποδες. Κανένα μνημόσυνο για τον ποιητή. Μόνο μια υποσημείωση για όσους χρειαστεί να τον τρακάρουν στο μέλλον (τα οιονεί ποιητικά του Άπαντα τώρα στις εκδόσεις Ίκαρος).

Πλάι στους οδοιπόρους των εξόριστων λεωφόρων, τους οιονεί καταμετρητές των ήχων της ψυχής, τους ναυαγούς που πεινούν για έναν κόσμο χωρίς σωσίβια, και όσους έχουν για μέλημα την αισθηματική αγωγή, την πολιτική παρέμβαση, η ποίηση του Λάγιου παραμένει ορθοπατούσα. Η έντασή της, σε καιρούς άνευρους, προσέδωσε εκτός από οξύτητα και την απαραίτητη ώθηση για περαιτέρω ανιχνεύσεις. Προσφυγάκι του μετεμφυλιακού τοπίου ο ποιητής, θα δει την Ελλάδα να παίζει στα ζάρια το μαραμένο σαρκίο της. Όσο πιάσει. Ανάμεσα στις καθημερινές σχεδόν «επαιτείους», μια που η πενία πνευματικής ανάτασης μετατρέπεται σε αφόρητο καταναλωτισμό, ο Λάγιος αντέχει, και θα αντέξει, γιατί εμπνέει.