Είναι υποκειμενικά πολύ δύσκολο, να γράψεις με όρους μνήμης για έναν
άνθρωπο όπως ο Σταύρος. Έναν τόσο ζωντανό σε όλα του ενεργό αριστερό πολίτη,
που ξεχείλιζε ζωή, χιούμορ, διεισδυτική κριτική σκέψη. Και η δυσκολία μεγαλώνει,
όταν έχεις ζήσει μια κοινή ιδεολογικό-πολιτική και σε ένα βαθμό και προσωπική
πορεία, σχεδόν σαράντα χρόνων. Από τότε που διασταυρώθηκαν τα βήματα μας στο
αμφιθέατρο της Παντείου, εκείνου ως φοιτητή, τα δικά μου ως νέου τότε βοηθού, εκείνου
στο Ρήγα εμένα στο ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, μέχρι μόλις προχθές που τον περίμενα στη
συνεδρίαση της Κ.Ε. για να του ζητήσω ένα κομμάτι για το συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ…
Μα εκείνος αναπάντεχα, σχεδόν βίαια, είχε κιόλας φύγει απ’ τη ζωή !
Μια ζωή γεμάτη δόσιμο κομματικό,
πολιτικό, συνδικαλιστικό, επιστημονικό, ερευνητικό, πανεπιστημιακού δασκάλου,
συμμετοχής σε επιστημονικά σωματεία, συνέδρια, αρθρογραφίας στα έντυπα της
αριστεράς, ομιλίες δημόσιες, κοινωνικού επιστήμονα που ένοιωθε ως υποχρέωση την
εκλαΐκευση της όποιας γνώσης είχε αποκτήσει . Και ταυτόχρονα εναγώνιας
αναζήτησης του άλλου, φίλου, σύντροφου, ιδεολογικού αντίπαλου. Πραγματικός
οργανικός διανοούμενος και μαχητής της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς .
Αλήθεια πόση εσωτερική δύναμη,
ίσως και βαθύτερη μοναξιά έκρυβε τούτη η άδολη «σπατάλη»…. που επιμελώς καλύπτονταν
μέσα σ’ ένα καταλυτικό, καλοπροαίρετο χιούμορ;
Καταφεύγω στο τελευταίο του
βιβλίο για την πολιτική θεωρία του Τοκβίλ, στο τελευταίο του άρθρο για την εσωκομματική
μας κατάσταση στην «Εποχή», κρατάω κάποιες σημειώσεις για να τις συζητήσουμε στα
πλαίσια της κοινής μας έγνοιας για την Δημοκρατία και την ιδεολογική πάλη με
τους «αρνητές» της, όπως τόσες και τόσες φορές…
Ως σύνταξη των «Αναγνώσεων»,
συνεχίζοντας τον διάλογο κοινών αγωνιών, ελπίδων, οραμάτων, ως ίστατο χαίρε,
αντιγράφουμε το μεγαλύτερο μέρος από κείμενο του/συμβολή στο τελευταίο μεγάλο
μας αφιέρωμα για την «επιστροφή της Αριστεράς» …
ΆΛΚΗΣ ΡΗΓΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου