Eλπιδοφόρος καιρός;

Θεόφιλος Κατσιπάνος, The art Studio, 1999, λάδι σε καμβά, 220x300cm

Τώρα πια όλα αρχίζουν να γίνονται πιο καθαρά. Δύσκολα, αλλά πιο καθαρά. Ματαίως μάλλον ψάχνουν το "μαγικό νούμερο". Οι ιθύνοντες σκιές ενός κάποτε ισχυρού εαυτού ετοιμάζονται να φύγουν. Έτοιμοι; Όχι. Δεν το θέλουν. Γιατί 40 χρόνια τώρα αυτό μόνο έμαθαν, και είναι δύσκολο να αλλάξουν το πετσί τους.

Πάντα υπάρχει το απρόβλεπτο στην ιστορία. Πάντα υπάρχει αυτό που βγαίνει έξω από τις νόρμες. Και ό,τι με επιμέλεια σχεδιάζουν οι δανειστές και οι ντόπιοι τσάτσοι τους κινδυνεύει να γίνει παρανάλωμα του πυρός, γιατί τα κοιμώμενα σώματα αίφνης εκρήγνυνται. Δεν περπατούν οι εξουσιαστές στις γειτονιές και στα παζάρια, ούτε στους δρόμους της έκνομης ηδονής. Αποφεύγουν και τα καφενεία. Γιατί αν πήγαιναν σε τούτα τα μέρη και άκουγαν τους αργυραμοιβούς και τους κουρείς, ακόμη και τις πόρνες, τότε θα ήξεραν πως η βασιλεία τους ετελεύτησε. Τότε θα καταλάβαιναν πως η οργή σιγά-σιγά γίνεται μίσος για τις ημέρες τους και τα έργα τους.

«Στην εκκλησία των Ασωμάτων να πας», μου είπε ο άνθρωπος με τις εφημερίδες. Εκεί να ανάψεις ένα κερί ώστε οι Ασώματοι να γίνουν σώματα ιερά, και την οργή, το μίσος να την κάνουν πράξη πολιτική, ώστε να σαρκωθεί η ελπίδα. Να γίνει πράξη, να γίνει έρωτας για τη ζωή, να γίνει δόσιμο αλληλέγγυο για τις μέρες τις δύσκολες που θα ‘ρθουν.

Αυτές τις ορμήνιες είχα στο μυαλό μου όταν κάθισα να πιω ένα ρακί στην πλατεία Αβησσυνίας. Έβλεπα τους ανθρώπους που είχαν γίνει σκιές όλα αυτά τα χρόνια, έβλεπα ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη τους μετά τα νέα τα τελευταία. Ένα χαμόγελο που ακόμη δεν είχε μετατραπεί σε γέλιο πλούσιο. Θέλει πολλή δουλειά αυτό το γέλιο σύντροφοι, γιατί ο φόβος ακόμη υπάρχει. Δεν είναι όπως 2012, αλλά ακόμη υπάρχει. Χρόνια φόβου, προπαγάνδας και δηλητηρίου συσσωρεύτηκαν στο κορμί του λαού. Αλλά τώρα σαν μέσα από αυτό το φθαρμένο σώμα να βγαίνει πάλι ζωή. Να γίνεται πάλι χυμώδες. Κι' αυτή είναι η ελπίδα του καιρού, μια ελπίδα που κουβαλά μεγάλη ευθύνη για όσους και όσες την δημιουργούν. Ο φόβος αρχίζει να αλλάζει στρατόπεδο. Γιατί το αδύνατο αρχίζει να γίνεται δυνατό. Αυτό πια αισθάνεται ο θλιβερός ένοικος του Μαξίμου. Κι' αυτό είναι ίσως το πιο ελπιδοφόρο νέο. Γιατί πια αισθάνεται την παγωμένη μοναξιά. Γιατί ενδεχομένως σκέφτεται τα χρόνια που θα έρθουν που δεν θα ‘ναι καλά για την προσωπική του μοίρα. Κι αυτός ο φόβος που σιγά-σιγά αλλάζει μεριά μεγαλώνει την ελπίδα στην άλλη μεριά εκείνη του λαού.

Υ.Γ. Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον, διάβαζες μεγαλόφωνα στην εκκλησία της Καπνικαρέας. Κι έβλεπες την σκιά του Αλεξανδρινού να χαμογελά, γιατί έτσι ταίριαξε τα πραγματωθεί το ποίημα του. Μ' έναν Αντώνιο θλιβερό. 

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΑΚΕΛΛΙΩΝ